ΑΝΤΙ (ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ) ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Το 2000, βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το High Fidelity* (σκηνοθεσία Στίβεν Φρίαρς), με πρωταγωνιστές τους Τζόαν Κιούζακ, Τζακ Μπλακ, Τιμ Ρόμπινς, Τοντ Λουίζο, Ίμπεν Χέιλε και Λίζα Μπονέ. Οσοι το είδαν για πρώτη φορά, αποκόμισαν την εντύπωση – αίσθηση, ότι είναι άλλη μία ταινία που στηρίζεται στο δυνατό soundtrack. Εκείνοι πάλι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο «γοητεύτηκαν» από την ταινία και είχαν τη δυνατότητα της «δεύτερης ανάγνωσης» που στην προκειμένη περίπτωση είναι το dvd, διέκριναν κάτι ακόμη. Ναι, η μουσική παίζει κυρίαρχο ρόλο στο μεγαλύτερο μέρος του έργου. Ωστόσο, η ουσία βρισκόταν αλλού. Ο Κιούζακ, απέδωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το προφίλ ενός 35άρη, εγωιστή και ανώριμου, που δεν καταφέρνει – ή δεν προσπαθεί, να δει τον κόσμο στις πραγματικές του διαστάσεις, παρά μόνο σπαταλά το χρόνο του αναλύοντας εξαντλητικά ό,τι του πήγε στραβά στη ζωή. Αυτό που του διαφεύγει, είναι ότι υπαίτιος, μπορεί να είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Κλεισμένος στο μικρόκοσμο ενός δισκοπωλείου που πουλά κατά κύριο λόγο μεταχειρισμένα βινύλια, ο Ρομπ – αυτό είναι το όνομα του πρωταγωνιστή – αναλώνεται στη δημιουργία λιστών. Τα πέντε καλύτερα LP που διαθέτει στη συλλογή του, οι πέντε δουλειές που θα ήθελε να κάνει, οι πέντε χωρισμοί με γυναίκες που τον πείραξαν περισσότερο. Αν ψάχνετε για βαθυστόχαστα μηνύματα από αυτήν την ταινία, χάσατε. Το μόνο που προάγεται μέσα από το έργο, είναι αυτό που συνήθως είτε αποφεύγουμε, είτε όταν το χρησιμοποιούμε, βγαίνουμε βραχυπρόθεσμα ζημιωμένοι. Η αλήθεια… Ο Ρομπ, μέσα από αυτές τις ατελείωτες λίστες, δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να αναζητά και να καταγράφει την αλήθεια, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις είναι λιγότερο σκληρή από όσο ο ίδιος έχει φανταστεί…


Σε μία από τις κριτικές της ταινίας στην Ελλάδα, γράφτηκε το ακόλουθο: «Κοιτώντας πίσω, καθένας μας θα ανακαλύψει τον "κολλημένο" του εαυτό, το φλερτ που δεν "του έκατσε", τους "λαλημένους" συναδέλφους και τους εξυπνάκηδες της παρέας».

Θα πείτε τώρα, τί σχέση έχουν όλα αυτά με το συγκεκριμένο blog; Μην περιμένετε συγκλονιστικές απαντήσεις. Τον Ιούνιο του 2007, 1η του μήνα, γνώρισα – εντελώς τυχαία- μία κοπέλα, τη Χρύσα, σε ένα πάρτυ. Το που και το πώς, δεν έχουν μεγάλη σημασία, όχι για εσάς. Ούτε το τι ακολούθησε αναφορικά με αυτή τη γνωριμία. Αργότερα μέσα στο καλοκαίρι, για λόγους που επίσης δεν νομίζω ότι έχουν ενδιαφέρον για εσάς, αποφάσισα να αρχίσω να κάνω κι εγώ τις δικές μου λίστες. Αρχισα σχετικά ανώδυνα. Αγαπημένα μέρη, φίλοι και «φίλοι», διακοπές, ποτά, φαγητά. Όλα κατηγοριοποιημένα, αυστηρά σε λίστες. Από το πρώτο μέχρι το πέμπτο καλύτερο ή χειρότερο.

Περνώντας ο καιρός και εξαντλώντας τις «εύκολες» λίστες, ανακάλυψα ότι όσο πιο «βαθύ» ήταν το αντικείμενο – π.χ., οι πέντε καλύτεροι φίλοι μου, οι πέντε άνθρωποι που δεν θα ήθελα να συναντήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου, τα πέντε μεγαλύτερα λάθη μου (μέχρι τα επόμενα) κ.ο.κ., τόσο πιο δύσκολα κατέληγα στην κατάρτιση μιας λίστας. Κάποιες, τις άφηνα μισοτελειωμένες, κάποιες άλλες τις «ξεχνούσα» για αρκετό καιρό. Ουσιαστικά, τις απέφευγα…

Επίσης, ανακάλυψα το λόγο που άρχισα να φτιάχνω αυτές τις λίστες. Αλλά και αυτό δεν σας αφορά και δεν σας ενδιαφέρει. Ο καθένας θα πρέπει να βρει έναν δικό του λόγο και αυτός θα πρέπει να είναι πραγματικά καλός.

Γέμισα πολλές σελίδες με αυτές τις λίστες και συνεχίζω. Ανώδυνες, λιγότερο απλές, επώδυνες. Με βοήθησαν – και ακόμη με βοηθούν - να καταλάβω που έχω κάνει λάθος, που σωστό και χιλιάδες άλλες λεπτομέρειες που δύσκολα παραδέχομαι, υποθέτω και αρκετοί από εσάς.

Στις 11 Ιανουαρίου 2008, αποφάσισα να φτιάξω αυτό το blog, με σκοπό, όχι βέβαια να μοιραστώ το περιεχόμενο από αυτές τις λίστες που είναι αυστηρά προσωπικό, αλλά τον τίτλο τους. Και εσείς με τη σειρά σας, να συμπληρώνετε – ακόμη και σε καθημερινή βάση, μία λίστα από τις χιλιάδες που σίγουρα μου διαφεύγουν.

Ετσι, με τον καιρό, θα αυξάνεται ο αριθμός αυτών των λιστών, τις οποίες θα μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιεί κατά βούληση. Τα top 5…

Υ.Γ.: Αν μου έλεγε κανείς όταν έβλεπα το έργο, ότι θα έμπαινα μετά από λίγα χρόνια στην ίδια διαδικασία με τον πρωταγωνιστή του– σύμπτωση, πλησιάζοντας στα 35 μου, αρκετά εγωιστής, σε κάποιες περιπτώσεις και ανώριμος, θα γελούσα. Εφτανε ένας άνθρωπος, για να με κάνει – χωρίς να το ξέρει μέχρι τώρα, να αλλάξω γνώμη. Ο άνθρωπος για τον οποίο έφτιαξα την πρώτη μου λίστα. Η Χρύσα… Μαζί με πολλά άλλα, της οφείλω ένα ευχαριστώ και μια τεράστια συγνώμη…



*Ο Φρίαρς αφηγείται την ιστορία του Ρομπ Γκόρντον, μεταφέροντας στην οθόνη το ομώνυμο μπεστ σέλερ του Νικ Χόρνμπι -εκδόθηκε το 1995- και τη δράση του πρωτοτύπου από τα βόρεια προάστια του Λονδίνου, στο Σικάγο.