Τα βιώνουμε χρόνια. Εχουν περάσει "άνθρωποι;", οι οποίοι πέρα και πάνω από κάθε υποχρέωση για σεβασμό της ανθρώπινης - πρωτίστως - και επαγγελματικής μας αξιοπρέπειας, έθεσαν το Sportime σε μία καταστροφική τροχιά - για ποιους λόγους άραγε, με ποιο σκοπό, ενδεχομένως πέραν του να αποκομίσουν προσωπικό όφελος; Από την εποχή της Κατεχάκη, στην παραλία του Φαλήρου και από τη Μητροδώρου στο Μοσχάτο. Πολλοί και καλοί εκείνοι που έφυγαν, λιγότεροι αλλά αποφασισμένοι να συνεχίσουμε όσοι μείναμε. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, το Sportime, δεν είναι απλά ένας τίτλος. Δεν είναι άλλη μία εφημερίδα. Δεν είναι ένα άψυχο έντυπο που κρεμιέται - ή δεν κρεμιέται αυτές τις ημέρες στα περίπτερα. Είναι ο λόγος που τόσα χρόνια, λιγότερα ή περισσότερα για τον καθένα λίγη σημασία έχει τη δεδομένη στιγμή, συμφωνήσαμε, διαφήσαμε, αντέξαμε σε πιέσεις, συγκρούσεις, κλυδωνισμούς, καράβια που μετέφεραν στους παγωμένους ωκεανούς χαρτί για να τυπωθούμε και πιεστήρια, απογειώσεις αεροπλάνων και... διαστημοπλοίων, τραίνα που "σφυρίζουν" πριν "σαρώσουν" ότι βρουν στο διάβα τους στην αγορά και ο,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Αυτό όμως που κανείς δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν δικαιούται να ξεχνά, είναι ότι το Sportime, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, εκείνοι που έφυγαν, εκείνοι που μένουν, εκείνοι που κάποτε στις 11 το βράδυ έβγαλαν εφημερίδα γιατί κανένα περίπτερο δεν εδικαιούτο να έχει μια κενή θέση ανάρτησης, γιατί κανείς αναγνώστης δεν είναι δυνατόν να το ζητά και να μην το βρίσκει. Τώρα το πως φτάσαμε εδώ, θα το διαβάσετε ολοκληρωμένα στο
Θα μπορούσα να αντικαταστήσω τη λέξη "προϊόν", αλλά συνήθως προϊόντα χαρακτηρίζουμε κάθε τι άψυχο που πωλείται. Και το Sportime αν δεν είναι κάτι, είναι άψυχο. Από τα πρωτοσέλιδα του "Εωράκαμεν τους ληστάς..." 
(συμπαθάτε με αν κάπου κάνω λάθος) έως τον τελευταίο αθλητή που συνεχίζει να "προπονείται" στο χώμα και τα βράχια στο τελευταίο ξεχασμένο χωριό - και γενικά οποιαδήποτε στιγμή στην αθλητική και όχι μόνο ιστορία αυτού του τόπου, που θελήσαμε όχι να πουλήσουμε, αλλά να μοιραστούμε μαζί σας. Εμείς, που με την ίδια λαχτάρα με εσάς, τους αναγνώστες μας, περιμέναμε το πρωί να δούμε το φύλλο για το οποίο είμαστε περήφανοι, γιατί από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα αποτελεί κόπο των προσπαθειών μας.
(συμπαθάτε με αν κάπου κάνω λάθος) έως τον τελευταίο αθλητή που συνεχίζει να "προπονείται" στο χώμα και τα βράχια στο τελευταίο ξεχασμένο χωριό - και γενικά οποιαδήποτε στιγμή στην αθλητική και όχι μόνο ιστορία αυτού του τόπου, που θελήσαμε όχι να πουλήσουμε, αλλά να μοιραστούμε μαζί σας. Εμείς, που με την ίδια λαχτάρα με εσάς, τους αναγνώστες μας, περιμέναμε το πρωί να δούμε το φύλλο για το οποίο είμαστε περήφανοι, γιατί από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα αποτελεί κόπο των προσπαθειών μας. ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ.
ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΣΕ ΞΕΧΝΟΥΝ...
1 σχόλιο:
Μαζί σας στα προβλήματα αδέλφια. Το ζήτημα είναι όμως παραμένει: Λύση υπάρχει;
Δημοσίευση σχολίου