ΙΣΧΥΡΗ ΔΟΣΗ. ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ...

Διάβασα χθες – ναι, διαβάζω κιόλας, ότι τα blog χωρίζονται κυρίως σε τέσσερις κατηγορίες: 1) Όσα αναφέρονται σε θέματα γενικού ενδιαφέροντος λόγω επικαιρότητας 2) Στα εξομολογητικού τύπου ιστολόγια, σαν τα παλιά χειρόγραφα της πρώτης νιότης μας 3) Στα ειδικού ενδιαφέροντος, που αναφέρονται π.χ. στη λογοτεχνία, την επιστήμη, τη θεολογία, την ιστορία κ.τ.λ. και 4) Τα «χαβαλετζίδικα» λεγόμενα, που γράφουν για το τί φάγανε χθες βράδυ, πού θα γλεντήσουνε απόψε, πώς περάσανε στη εκδρομή τους και τι ωραία που ήτανε η μηλόπιτα που κάνανε στο σπίτι! Και ερωτώ πολύ σοβαρά. Τι έχουμε κάνει εδώ μέσα; Γιατί έχω μια ελαφρά εντύπωση πως κάνουμε και κυρίως εγώ και τα τέσσερα. Αν εξαιρέσουμε τη μηλόπιτα. Για να είμαι ειλικρινής, η προσέγγιση με προβλημάτισε. Αλλά δεν θέλω να το αναλύσω περισσότερο. Περιμένω και τη δική σας άποψη. Τι ακριβώς κάνουμε εδώ μέσα;

Το τελευταίο διάστημα, γράφτηκα στο Facebook, βγήκα από το Facebook, ξαναμπήκα στο Facebook. Τελικά κατάλαβα ότι δεν έχω ανάγκη το Facebook. Ούτε το Myspace – έως εκεί έφτασα ο αθεόφοβος! Ούτε το MSN. Ούτε το yahoo. Ούτε το google. Ωστόσο, αν και δεν τα έχω ανάγκη, έφτασα μια στιγμή από το να νοιώθω εξαρτημένος. Στο γήπεδο χτύπαγε το κινητό μου – mail από το FB, στον υπολογιστή μου άνοιγε παράθυρο – κάποιος μπήκε ΜSN. E, και; Στην τελική γιατί να πρέπει οι άλλοι να ξέρουν τι κάνω - κι εγώ τι κάνουν οι άλλοι; Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό, καθώς και τις δεκάδες εφαρμογές που ναι, έχουν πλάκα, αλλά μόνο αυτό.

Δεν ψάχνω για φίλους, δεν ψάχνω για σχέση, δεν ψάχνω γενικώς. Και τι θα κάνεις, θα βγεις απ΄ όλα; Όχι δεν θα βγω από πουθενά. Απλά θα μπαίνω "χειρουργικά". Εχω το blog – άκι μου και μου φτάνει. Εντάξει δεν στέλνεις δώρα, φιλιά, αγκαλιές, όσκαρ, δεν θα σου πει ποτέ τι σημαίνει το όνομά σου, ούτε τι… ποτό είσαι, αλλά δεν τρέχει μία. Γράφεις – σβήνεις πάνω του, αδιαμαρτύρητα. Μεγάλο πράγμα.

Ακόμη και το ότι βρήκα ανθρώπους που αν δεν υπήρχε το FB, δεν θα έβρισκα ποτέ, μύθος είναι. Ξέρετε γιατί; Γιατί η δουλειά μου - αυτό στο οποίο εκπαιδεύτηκα, είναι να βρίσκω. Απλά τώρα συνειδητοποίησα ότι θα πρέπει αν θέλω να βρω, να μάθω κάτι,να κάνω αυτό που ξέρω πολύ καλά. Να το ψάχνω. Και να εξαντλώ όλα τα περιθώρια. Μεταξύ μας, όποιος θέλει βρίσκει. Δεν του χρειάζεται το FB, δεν του χρειάζεται το κινητό, δεν του χρειάζεται tpt. Αρκεί να το θέλει. Μετά ΟΛΑ γίνονται.

Επιμένω ότι χθες δεν ήταν μέρα γιορτής. Γιορτή είναι κάθε ημέρα που ξυπνάς και μπορείς και νοιώθεις. Όχι επειδή βλέπεις αρκουδάκια – λουλούδια – καρδούλες και οτιδήποτε άλλο σου υπενθυμίζει ότι οι άνθρωποι γύρω σου θέλουν την προσοχή σου. Οσοι την αξίζουν, την έχουν και χωρίς αυτά. Οσο την αξίζω, την έχω κι εγώ.

Επειδή ωστόσο κάθε χρόνο υπάρχουν δυο – τρεις ημέρες που θέλεις- δεν θέλεις σου έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις, χθες άκουσα πολύ ευχάριστα τουλάχιστον δύο τραγούδια που πάντα κάτι θα έχουν να μου θυμίζουν. «You are so beautiful» και «My funny Valentine». Α, και επειδή «αναίσθητος» μπορεί να είμαι, αλλά ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ δεν υπήρξα ποτέ, η φωτό της -χθεσινής -ημέρας που θα έπρεπε να έχω σηκώσει από την αρχή, είναι αυτή. Μακάρι κάποτε κάποιοι από εσάς να το καταφέρετε.
Αυτά λοιπόν.. Χρόνια γλυκά! Θα τα πούμε πάλι από Δευτέρα. Λέω το Σ/Κ να "λείψω". Και ναι, δεν θα έχω μαζί μου υπολογιστή. Ή μπορεί να έχω. Αλλά δεν σημαίνει και ότι θα τον ανοίξω. Κατά βάση, δεν θα τον ανοίξω. Τα λέμε. Στο τηλέφωνο - αν κι αυτό είναι ανοικτό ή "πιάνει", στο σπίτι, στα χιόνια (για να δούμε),στο γήπεδο, εδώ. Η... Χαβάη μπορεί και θα περιμένει λίγο ακόμη.. Καλό ξημέρωμα.