"Κακοπίστολος.."

Η λέξη του τίτλου δεν υπάρχει, όχι επισήμως. Την είχα πρωτακούσει πριν από πολλά χρόνια στην Ξάνθη – θα είναι και δεκατρία κι όμως πέρασαν.. Σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα, ένα από αυτά, αφορά άνθρωπο που λειτουργεί μακριά από τη λογική, παρορμητικά, με το συναίσθημα, όπως του έρθει εκείνη τη στιγμή.
Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν θα αναζητήσω, έτσι λειτουργώ κι εγώ. Οταν άκουσα τη λέξη δεν με αφορούσε, αργότερα κατάλαβα ότι με χαρακτήριζε..

Το κακό όταν λειτουργείς μακριά από τη λογική, είναι ότι μπορείς εύκολα να πέσεις σε παγίδα. Το ακόμη χειρότερο, είναι ότι αυτό είναι το μόνο κακό. Τουλάχιστον εγώ άλλο δεν έχω ανακαλύψει.

Ερχονται στιγμές που οι σκέψεις στο μυαλό μου διασταυρώνονται επικίνδυνα. Είναι πολλές, είναι άτακτες. Εκείνη τη στιγμή ένας άνθρωπος που λειτουργεί με τη λογική, θα τις έβαζε σε μία τάξη, σε μία σειρά.

Εγώ πάλι όχι. Εκείνη τη στιγμή θέλω να τις βγάλω, να τις πω. Να σηκώσω ένα τηλέφωνο και να πω στον άλλο «ξέρεις κάτι, το και το». Επικίνδυνο; Επικίνδυνο. Και τι να κάνεις, αφού έτσι είμαι;

Ενα παράδειγμα. Βγαίνω έξω με παρέα. Περνάω καλά όπως όλος ο κόσμος. Γι αυτό βγαίνεις, για να περάσεις καλά. Αφήνεις πίσω τις σκέψεις σου, αυτή η στιγμή είναι δική σου, όχι δική τους. Εγώ πάλι τις παίρνω μαζί μου. Βγάζω το σημειωματάριό μου και γράφω. Αρχίζω με μία πρόταση και συνήθως καταλήγω να γεμίζω σελίδες.

Καμιά φορά νοιώθω ένα σφίξιμο, ξέρω που οφείλεται, αλλά και πάλι τι να κάνω; Γράφω, γράφω, γράφω μέχρι που κουράζομαι, σταματάω για λίγο να σκέφτομαι. Καμιά φορά γράφω και στίχους, αλλά νομίζω ότι είναι κακοί. Δεν τους ξαναδιαβάζω ποτέ, ούτε και τα κείμενά μου.

Υπάρχει λόγος. Είναι αυτό το «κακοπίστολος». Αν διαβάσω ξανά κάτι που έχω γράψει, πιθανότατα θα θελήσω κάτι να διορθώσω. Κάτι θα είναι πολύ αυθόρμητο, σε κάποιον μπορεί να φανεί «βαρύ», ενδεχομένως προκλητικό. Δεν έχω σκοπό να προκαλέσω κανέναν, στην τελική οι σκέψεις μου είναι, δεν με νοιάζει τι άποψη έχουν οι άλλοι γι αυτές. Ετσι όποτε αρχίζω να διαβάζω, σταματάω. Γυρίζω σε μία λευκή σελίδα και γράφω. Και πάλι από την αρχή.

Κάποια ημέρα μπορεί όλα αυτά τα κείμενα να τα συγκεντρώσω. Προσπάθησα μία φορά να τους δώσω μυθιστορηματική μορφή, αλλά η αποτυχία ήταν πλήρης. Επρεπε να αλλάξω τα ονόματα αλλά δεν μου πήγαινε. Αφού μιλούσα για συγκεκριμένα πρόσωπα και εμένα, πως να τα ονοματίσω αλλιώς;

Αλλοτε πάλι, σκέφτομαι πως τίποτε δεν είναι μόνιμο. Κανείς μας δεν έχει ρίζες. Εκεί που φτάνω όμως στην απόφαση να τα αλλάξω όλα, κάτι με κρατάει. Τι βλακεία και αυτό το «κάτι». Κρύβει πίσω του αυτό που φοβάμαι να παραδεχθώ, ότι δεν είμαι έτοιμος. Την αλλαγή δεν την σχεδιάζεις, πρέπει να έρθει ξαφνικά. Είναι όπως κόβεις το τσιγάρο. Μαχαίρι. Μαχαιριά.

Παίζεις θέατρο; Κατά ένα τρόπο ναι. Αλλά δεν κοροϊδεύω κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό μου. Και είναι τσάμπα. Αυτοί που με ξέρουν πραγματικά, το καταλαβαίνουν.

Τρία πράγματα ήθελα να γίνω όταν ήμουν μικρός. Πιλότος, χειρουργός και μουσικός… Δεν προσπάθησα για κανένα από τα τρία.. Και είναι μάλλον αργά για να μάθω πως θα ήταν τα πράγματα, ποιοι από τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή μου με οποιοδήποτε τρόπο, θα μου ήταν τώρα άγνωστοι..