ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Οτι λέει ό τίτλος. Οταν δεν έχεις κάτι να γράψεις, ή έχεις πολλά. Αντ' αυτού. "These Are The Days Of Our Lives" Sometimes I get to feelin' I was back in the old days - long ago When we were kids, when we were young Things seemed so perfect - you know? The days were endless, we were crazy - we were young The sun was always shinin' - we just lived for fun Sometimes it seems like lately - I just don't know The rest of my life's been - just a show. Those were the days of our lives The bad things in life were so few Those days are all gone now but one thing is true - When I look and I find I still love you. You can't turn back the clock, you can't turn back the tide Ain't that a shame? I'd like to go back one time on a roller coaster ride When life was just a game No use sitting and thinkin' on what you did When you can lay back and enjoy it through your kids Sometimes it seems like lately I just don't know Better sit back and go - with the flow Cos these are the days of our lives They've flown in the swiftness of time These days are all gone now but some things remain When I look and I find - no change Those were the days of our lives yeah The bad things in life were so few Those days are all gone now but one thing's still true When I look and I find, I still love you, I still love you.

Ακούμε με τα μάτια

Αυτή είναι πραγματικά η οριστική επιστροφή. Παρατώντας το facebook, εκεί που η δημιουργία ψεύτικων εντυπώσεων ακμάζει και η φιλία μετριέται με like και γλυκανάλατα σχόλια, ήταν ο καιρός, να ξανακάνω αυτό που μου λείπει όλο και περισσότερο καθημερινά. Ψυχοθεραπεία μέσα από τα γραπτά μου. Μην σας πρήζω. Ο τίτλος, είναι η ουσία. Τα χείλη μπορούν να λένε ότι θέλουν, αλλά μόνο τα μάτια μπορούν και μιλάνε ειλικρινά. Εχεις τη δυνατότητα να μην τραβήξεις τα δικά σου από του άλλου; Τραγούδι. Καλό υπόλοιπο Σαββάτου

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες- Active member

Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε; Από το 2008; Καλώς ορίσατε λοιπόν. Με ένα τραγούδι. Χωρίς πολλά λόγια, για σήμερα. Ακόμη όμως και όταν θα έχουμε να πούμε πολλά, με λίγα λόγια θα τα λέμε. Αντε να δούμε. Καλή συνέχεια!

ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΕ ΘΕΛΩ

Λοιπόν, σήμερα είναι ημέρα εξομολογήσεων.

Οπως οι περισσότεροι έχετε καταλάβει, είμαι εδώ και αρκετό καιρό σε διαδικασία προετοιμασίας γάμου. Δεν λέω ότι είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, έχει πολύ τρέξιμο, έχει πολύ αγωνία και άγχος – κυρίως σε ότι αφορά τις ετοιμασίες, έχει όλους αυτούς τους ετερόκλητους περίεργους/ες που ξαφνικά βγαίνουν από το καβούκι τους και θυμούνται – είναι δεν είναι οι ίδιοι παντρεμένοι, το πόσα κακά μπορεί να αποφέρει μία τέτοια συμβίωση.

Εχει και άπειρα καλά, αλλά αυτοί είμαστε τελικά. Να μας απασχολούν τα αρνητικά και να αποφεύγουμε τα θετικά. Μίζερος λαός, μίζερη σκέψη. Ας είναι.

Από μικρός είχα στο νου μου πάντα το χειρότερο, νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι το κάνουν αυτό. Μετά γνώρισα τη Ζωή. Στα 35 μου έχω έναν αποτυχημένο γάμο – σε μικρότερη ηλικία, μερικές σχέσεις και αυτό είναι όλο.

Τα τελευταία δύο χρόνια δεν έκανα απολύτως τίποτε. Από πεποίθηση, μην φανταστείτε πως δεν υπήρχαν ευκαιρίες – πάντα υπάρχουν ευκαιρίες... Ωστόσο αυτή την κοπέλα – γυναίκα (ναι, μπορώ να τη χαρακτηρίσω με αυτές και άλλες τόσες εκφράσεις), την ερωτεύθηκα από την πρώτη στιγμή.

Δεν ξέρω αν είναι δόκιμο να εκφράζομαι ανοικτά για τα συναισθήματά μου μέσα από αυτήν εδώ τη σελίδα, ωστόσο μου είναι και παντελώς αδιάφορο για τη γνώμη που θα αποκομίσουν ορισμένοι/ ες. Ξέρω πολύ καλά τι είναι ενθουσιασμός, ξέρω πότε νοιώθω πραγματικά κάτι – το κυριότερο ξέρω πολύ καλά πως ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Ενα από αυτά, είναι και αυτό που ζω. Κάνω λάθη, το γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα. Ξέρετε, θεωρώ υποκρισία να ζητάς συγνώμη για τα λάθη – είναι πολύ εύκολο να τα κάνεις, ακόμη ευκολότερο να επιδιώκεις μετά τη συγχώρεση. Ωστόσο, κάνω κι εγώ τέτοια – ίσως και περισσότερα από τον καθένα και ορισμένες φορές οφείλω να τη ζητώ – ακόμη και όταν δεν την παίρνω, είναι κι αυτό μέρος της εξέλιξης.

Ενα περίεργο πράγμα, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, είναι ότι συνήθως στεναχωρούμε τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά και περισσότερο από το κάθε τι.

Τέλος πάντων, επειδή δεν θέλω να μακρηγορώ – και δεν υπάρχει και λόγος, έχω να καταθέσω το εξής. Ερχεται κάποια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου, που αποφασίζει να δώσει ότι έχει και δεν έχει – και δεν μιλώ για τα υλικά, αυτά έχουν πολύ μικρή ουσία και αξία- για να βλέπει τον άνθρωπο που έχει επιλέξει να βρίσκεται στο πλευρό του να είναι ευτυχισμένος. Κι όταν λέω ότι έχει, εννοώ τα πάντα. Ακόμη κι αν νοιώσει ότι αδειάζει, θα βρει τον τρόπο να ξαναγεμίσει γρήγορα και να συνεχίσει να δίνει. Δεν το κάνεις γιατί περιμένεις ανταπόδωση, το κάνεις γιατί έτσι το αισθάνεσαι.

Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, ή θα τα καταφέρνω, ξέρω ότι δεν πρόκειται να αλλάξω με τίποτε. Μεγάλες κουβέντες, ε; Δεν πειράζει αφήστε να τις λέω. Για να το κάνω προφανώς και τις εννοώ. Το θέμα είναι να μπορέσω να αποδείξω ότι είμαι ικανός και τις κάνω πράξη. Δεν με νοιάζει το κόστος, δεν με φοβίζει η αποτυχία. Ας κάνω αυτά που πρέπει και μετά ότι είναι να γίνει, θα γίνει.

Ζωή μου, το ωραιότερο πράγμα σε κάθε ημέρα που ξημερώνεις, είναι να ξέρεις και το κυριότερο να νοιώθεις, πως όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν – οποιασδήποτε μορφής, πάντα θα υπάρχει δίπλα σου ένας άνθρωπος που ακόμη και αν δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα, θα είναι εκεί για να μπορείς να ακουμπήσεις πάνω του.

Θα μπορούσα να βγω στο δρόμο να φωνάξω τι αισθάνομαι, να γράψω σε σπρέι σε δρόμους και τοίχους, να το επαναλαμβάνω καθημερινά. Το ότι δεν το κάνω με πνίγει. Οπότε προσέχετε. Αν κάποτε ένας τρελός αρχίσει να φωνάζει ανάμεσά σας, το πιθανότερο είναι να είμαι εγώ.

Μακάρι να μπορούσα να γράψω περισσότερα πράγματα για τη Ζωή. Δυστυχώς, το λεξιλόγιό μου κάτι τέτοιες ώρες αποδεικνύεται πολύ φτωχό. Δεν ξέρω αν είναι αρκετό να νοιώθεις, νομίζω πως πρέπει κάθε λεπτό που περνάει να μπορείς και να το εκφράζεις. Ελπίζω μόνο κάποτε να τα καταφέρω...

Καλημέρα σε όλες και όλους και λυπάμαι αν σας ζάλισα. Οχι γι αυτό, συγνώμη δεν ζητώ. Από κανέναν.

Σχεδόν ένα μήνα μετά την τελευταία εγγραφή. Το πιστεύετε ή όχι, πραγματικά δεν είχα καθόλου χρόνο. Οχι για να γράψω, ούτε για να διαβάσω. Ωστόσο, δεν σταμάτησα ποτέ να σκέφτομαι. Ευτυχώς όχι ακόμη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξέρω τι θα συμβεί αύριο, μεθαύριο.* Βέβαια, το να σταματάει ένας άνθρωπος να δουλεύει με το μυαλό του, είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί, αλλά τι να κάνεις...

Εχουμε λοιπόν και λέμε. Ολο αυτό το διάστημα, ανακάλυψα τη σημασία του σκωτσέζικου ντους. Από την απέραντη γαλήνη, στο απόλυτο μηδέν και τούμπαλιν. Αυτό το τούμπαλιν με έχει κουράσει πραγματικά.

Δεν πιστεύω στη θεία δίκη, ούτε στην εκδίκηση. Υποθέτω ότι υπάρχει ηθική δικαιοσύνη, την οποία πάντως ομολογώ πως όσες φορές κατάκτησα, ποτέ δεν ένοιωσα ικανοποίηση. Μόνο πίκρα.

Το τελευταίο διάστημα, επαναβεβαίωσα τη θεωρία μου για τους «φίλους». Εάν και όταν υπάρχουν είναι πραγματική ευλογία. Εάν και όταν. Από εκεί και πέρα όμως, άλλο το να είναι κανείς πραγματικός φίλος και άλλο να το παίζει, ή να νομίζει(ς) πως είναι. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό. Μικρή παρένθεση ήταν αυτή η παράγραφος. Για όλους αυτούς και αυτές που τόλμησα να αισθανθώ φίλους μου και τελικά αποδείχθηκαν σκιές που όταν πέφτει το σκοτάδι εξαφανίζονται..

Επίσης, ανακάλυψα εκ νέου τα αποτελέσματα της μούτζας. Ναι, ναι, της μούτζας, καλά διαβάζετε. Οχι, τα πλεονεκτήματά της – εάν τυχόν υπάρχουν δεν τα γνωρίζω, δεν τη χρησιμοποίησα έως τώρα.

Δεν ξέρω αν το κάνετε – αν συμβαίνει θα ήθελα να το ξέρω, αναρωτιέμαι, αν είμαι πραγματικά τόσο κακός άνθρωπος ώστε πολλές αναποδιές να συμβαίνουν ταυτόχρονα. Και όταν λέμε πολλές, εννοώ πολλές.

Υπάρχουν δύο θεωρίες. Η μία είναι η παραπάνω. Δηλαδή ότι ο κακός άνθρωπος πάντα τιμωρείται – αργά ή γρήγορα. Πιστεύω ότι δεν είμαι κακός. Από την άλλη, μάλλον δεν είμαι ο καταλληλότερος για να το κρίνει. Αν όντως είμαι, τότε οι αναποδιές έχουν μία καλή εξήγηση. Η οποία βέβαια αντιβαίνει τον φυσικό νόμο που θέλει το Θεό – αυτόν στον οποίο πιστεύει ο καθένας – να είναι της αγάπης, και άρα να μην τιμωρεί.

Η άλλη θεωρία έχει να κάνει με τις δοκιμασίες. Ο Θεός λέει δοκιμάζει τους καλούς. Τεστάρει με κάποιο περίεργο τρόπο τα όριά τους. Και ποιος σου είπε ότι είσαι καλός θα αναρωτηθεί – σωστά – ο ιστορικός του μέλλοντος. ΚΙ αυτό υποκειμενικό είναι, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε. Αν όμως – λέω, αν, είναι έτσι, υπάρχει δηλαδή αυτή η θεωρία της δοκιμασίας, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ; Και εν τέλει, ποιος ξέρει ποια είναι τα δικά μου όρια;...

*Οταν πια θα σταματήσει και η διαδικασία σκέψης, σας αφήνω επιταγή. Είμαι υπέρ της καύσης...

Με παντρεύεσαι;

Πόσο καιρό πρέπει να ξέρεις έναν άνθρωπο για να το πεις;

Γιατί πρέπει να υπάρχει αυτός ο καιρός αν το νοιώθεις και ξέρεις ότι δεν είναι απλά ένας ενθουσιασμός;

Ο έρωτας περνάει;

Κι αν υποθέσουμε ότι περνάει, ποιος μπορεί να αγνοήσει ότι πρόκειται για έναν διαρκή καθημερινό αγώνα, η προσπάθεια να αναθερμανθεί;

Η αγάπη πάλι; Η Συντροφικότητα;

Ποιος είναι ο ρόλος της;

Τελικά κάνουμε, ή δεν κάνουμε αυτό που νοιώθουμε, ή μήπως φοβόμαστε ότι σε κάποια στιγμή θα το μετανοιώσουμε και τελικά μετανοιώνουμε για ότι δεν κάναμε;

Καλημέρα.

Πολλά ερωτήματα, το ξέρω.

Απλά περιμένω να διαβάσω τη γνώμη σας.

Μετά θα γράψω κι εγώ τη δική μου :)

ΨΑΧΝΩ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ. ΚΑΙ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΙ..

Πριν από λίγες - εκλήθην (wow), να συμμετάσχω σε ένα παιχνιδάκι με τίτλο 10+1 άχρηστα πράγματα που με αφορούν. Επειδή μου μήνυσαν να το κάνω χωρίς πίεση, είπα κι εγώ "με το πάσσο σου Μανωλάκη, είσαι και σε κρίσιμη ηλικία*".

Μετά την έλευση λοιπόν ενός - δύο 24ώρων αποφάσισα να καταγράψω αυτά τα περίφημα 11 σημεία οπότε και ανακάλυψα ότι...

...τα περισσότερα πράγματα που με αφορούν είναι άχρηστα. Είναι δε τόσα πολλά που πελάγωσα.. Το χειρότερο απ΄ όλα, είναι πως όσο εύκολα μου κατέβαιναν τα άχρηστα, τόσο δύσκολα μου έρχονταν τα χρήσιμα. Οπερ σημαίνει, δεν κατάφερα να κάνω ούτε μία λίστα της προκοπής...

Χρήσιμα και άχρηστα, ατάκτως ερριμένα με πλάκωσαν κανονικά. Σήκωσα τα χέρια ψηλά. Τα παράτησα. Και αποφάσισα το εξής άσχετο:

Να μην μετανιώσω ποτέ μου για ότι έχω κάνει. Να μετανιώνω για ότι δεν κάνω.

Επειδή το κείμενό μου θυμίζει πρώτο στάδιο εγκεφαλικού ακόμη και σε εμένα, ξεκαθαρίζω το εξής έχοντας πλήρη επίγνωση των γραπτών μου και σώας τας φρένας.

Είμαι καλά.
ΑΛλά είμαι και κουρασμένος.

Ενα από τα δύο πρέπει να αλλάξει τάχιστα.
Και δεν μπορεί αυτό να είναι το πρώτο.
Το θέμα είναι πως αλλάζεις το δεύτερο;;;
Δεκτή κάθε πρόταση...
Μύγδαλααααααα!
Finally, it's not lupus... **


Και το -τύπου- εγκεφαλικό γίνεται βαρύτερο...

*Ως κρίσιμη ηλικία το τελευταίο διάστημα ορίζω την περίοδο μεταξύ του θέλω να κάνω οικογένεια ή θέλω να ξαναγίνω πάλι 18 χρονών και να τα κάνω όλα λίμπα. Ή μήπως να κάνω οικογένεια και να τα κάνω όλα λίμπα; Γι αυτό λέω κρίσιμη... Αν και κατά βάθος έχω καταλήξει..
**Ναι, είναι η αγαπημένη μου σειρά, το ομολογώ! Εχω κι εγώ τις αδυναμίες μου :)

Ξεχάστηκα στο συννεφάκι μου..

"Χάθηκα" τόσες ημέρες.. Εμπαινα, έβγαινα, διάβαζα, σκεφτόμουν. Δεν έγραφα. Ακόμη και τώρα νομίζω ότι δεν γράφω. Καβάλησα ένα συννεφάκι και με πάει. Ούτε κι εγώ ξέρω που. Και δεν θέλω να ξέρω καν. Σημασία έχει το ταξίδι. Να έχει βοριά, να μπορώ να πετάω, να χάνομαι.

Αυτές τις ημέρες της «απουσίας» μου, ανακάλυψα εκ νέου, το πόσο δύσκολο είναι να είσαι ευτυχισμένος, ακόμη κι όταν πραγματικά είσαι. Εχεις τις μαύρες σου, τις σκοτούρες σου και ελπίζεις. Αντε, δεν ελπίζεις, περιμένεις. Οτι κάτι θα αλλάξει, τα πράγματα θα φτιάξουν, θα πάνε καλύτερα.

Οταν έρχεται εκείνη η στιγμή και είσαι πραγματικά καλά, αρχίζεις να φοβάσαι. «Ωχ, σαν πολύ καλά δεν είμαι τώρα; Κι αν κάτι στραβώσει; Δεν μπορεί, να δες, κάτι θα γίνει, θα χαλάσει».

Και σε τρώει, με τρώει, μας τρώει. Αποτέλεσμα; Να βλέπεις σκιές εκεί που δεν υπάρχουν. Προκαλείς την «τύχη», την ευτυχία σου. Σε κοιτάει κι εκείνη με ένα περίεργο βλέμμα. «Βρε άμοιρε, τόσο καιρό με περίμενες και τώρα που με έχεις δεν με πιστεύεις. Σύνελθε».

Δεν συνέρχεσαι. Συνεχίζεις. Τρίβεις τα μάτια σου, κουράζεις το μυαλό σου.

«Σύνελθε» σου ξαναλέει.

Εκεί εσύ. Ε, μα, τα θέλεις και τα παθαίνεις. Μάλλον καλύτερα τα δημιουργείς. Χαλάς ότι έφτιαξες, ότι σου ήρθε, ότι σου έτυχε. Πάλι στα ίδια. Αντε να ελπίζεις, άντε να περιμένεις. Τόσο μικρός; Τόσο μικρός...

Και τι θέλεις τώρα από τη ζωή μας; Τίποτε. Αυτό είναι το ωραιότερο. Τα βρήκα με το συννεφάκι που με μεταφέρει. Με αντέχει, με πάει όπου θέλει, περνάμε καλά, δεν το φοβάμαι, του έχω εμπιστοσύνη.
Κι αν φυσήξει περισσότερο; «Θα τρέξουμε».
Αν σταματήσει ο αέρας; «Θα περιμένουμε».
Αν βρέξει; «Πάντως δεν θα λιώσουμε».
Κι αν διαλυθεί το συννεφάκι; «Το αφήνω εγώ;»

P.S.: Είναι αλήθεια ότι στις λύπες και στα δύσκολα καταλαβαίνεις ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι. Ωστόσο, είμαι μεγάλο ψέμα πως δεν συμβαίνει το ίδιο και στις χαρές. Ισα – ίσα. Μπορεί στα δύσκολα ο άλλος να μην ξέρει πως να σου σταθεί. Στη χαρά όμως αν δεν συμμετέχει...
- Πράγματι, άργησα πολύ να γράψω. Ωστόσο διάβαζα. Καθημερινά.
- Επίσης, τα κακά νέα κυκλοφορούν πάντα γρήγορα. Αλλά αυτή τη φορά δεν είχε τέτοια. Μόνο το «συννεφάκι» και ένα μεγάλο χαμόγελο..

ΓΙΑ ΑΡΧΗ..

Εντάξει, μας περνούν για κορόιδα, αλλά όλα έχουν και τα όριά τους..

Δεν φτάνει να τα λέμε μεταξύ μας, να τα μουρμουρίζουμε μέσα από τα δόντια μας και να μιζεριάζουμε. Θέλει δράση. Εντάξει, θα έχει ζέστη. Εντάξει το διοργανώνουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (sorry, αλλά έχω ένα μικρό πρόβλημα με τους - βολεμένους- συνδικαλιστές). Αλλά πάλι μας αφορά όλους. Εκτός αν όντως είμαστε κορόιδα...
Α, και στο επόμενο μποϊκοτάζ, οι μαγκιές του τύπου "εγώ δεν πήρα γάλα μέσα στην εβδομάδα" από κάποιους που είχαν πάει από το Σάββατο και είχαν αγοράσει 3-4 συσκευασίες για να το "παίξουν" πληγέντες από την ακρίβεια, καλό θα είναι να λείψουν. Τόση "εξυπνάδα" πια, δεν την αντέχει το πετσί μας.

p.s.: Ξέρω οτι κάποιοι έχετε "αλλεργικό σύνδρομο" με το ηχητικό, αλλά ο στίχος μου ταίριαζε απολύτως. Συγνώμη παιδιά..!
p.s. στο p.s.: Υπερθεματίζω κάθε λέξη από αυτές που έγραψε σήμερα η μενεξεδιά. Ολα. Μέχρι και τα σημεία στίξης. Μήπως και ξυπνήσουμε...

ΑΚΟΥ, ΒΛΕΠΕ, ΣΙΩΠΑ

Εχω πολλά πράγματα μέσα στο μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες για να γράψω, αλλά μόλις ανοίγω τη "δημιουργία νέας ανάρτησης", το μικρό διαβολάκι που συνήθως κάθεται στον αριστερό μου ώμο, επικρατεί πάνω στο μικρό αγγελάκι - θα ήθελα να ήταν- που (αναμενόμενο δεν είναι;), κάθεται πάνω στον δεξί μου ώμο. Δεν γράφω τίποτε, κλείνω τη σελίδα, end of story..

Βέβαια, αυτή η ιστορία με το διαβολάκι και το αγγελάκι είναι πολύ βολική - casual θα έλεγα, από το να παραδεχθώ ότι μάλλον δεν είμαι αρκετά σίγουρος για το τι θέλω να γράψω, ή - ακόμη χειρότερα - για το πως θα γράψω αυτά που θέλω!

Τελικά σιωπώ*, και ψάχνω να βρω σε ποιες συναυλίες θα πάω μέσα στο καλοκαίρι, ποια έργα παίζουν οι θερινοί, τι σούπα παιχνίδια έχει απόψε η ΝΕΤ, τι θα γίνει τώρα που ο Γιωργάκης διέγραψε τον Κωστάκη, γιατί μετά τους πυροπαθείς κοροϊδεύουν ΚΑΙ τους σεισμόπληκτους και άλλα τέτοια περισσότερο ή λιγότερο εποικοδομητικά!

*Κάπου, κάποτε ( σε μία επιστημονική δημοσίευση, αλλά δεν μπορώ να ανακαλέσω περισσότερα στοιχεία από τη μνήμη μου), διάβασα ότι οι γνώμες των ειδικών διίστανται αναφορικά με τη σημασία της σιωπής. Η μία πλευρά υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει παρά ελάχιστο χρόνο - που προσδιορίζεται σε μονοψήφιο αριθμό ωρών- χωρίς να μιλάει, έστω και στον εαυτό του. Η άλλη πλευρά - η οποία κινείται μάλλον σε περισσότερο θεωρητικό επίπεδο, εκτιμά ότι στη σιωπή "βρίσκουμε απαντήσεις στα ερωτηματικά και λύσεις στα προβλήματα" και καταλήγει: "Αν φοβάσαι τη σιωπή, φοβάσαι τον εαυτό σου".

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, έχω διαπιστώσει ότι ατέλειωτες ώρες απίστευτης πάρλας έχουν διαδεχθεί ατέλειωτες ώρες σιωπής και προς το παρόν δεν παρουσίασα περίεργα συμπτώματα. Από την άλλη, ούτε απαντήσεις πήρα, ούτε προβλήματα έλυσα. Προφανώς η επιστημονική κοινότητα θα πρέπει να επανεξετάσει το ζήτημα της σιωπής με μία πιο εμπεριστατωμένη έρευνα. Σε αντίθετη περίπτωση, μάλλον θα πρέπει να εξετάσει εμένα - λογικά θα διαρκέσει και θα κοστίσει λιγότερο!!

Κατά τα λοιπά:
1. Απόψε μια περίεργη δύναμη με τραβάει προς Βύρωνα μεριά (πιθανότατα είναι το hit "τρέντυ Λίτσα" των Locomondo, είναι που έχει καλό καιρό, είναι και που τους είχα δει τυχαία πέρυσι σε μία παραλία - για πρώτη φορά- και μου άρεσαν)
2. Τις επόμενες ημέρες θα ανεβάσω όσα περισσότερα προγράμματα συναυλιών και φεστιβάλ
3. Δεν κατάφερα να βρω τίποτε για ζωντανές εμφανίσεις του Ζερβουδάκη στην ΑΘήνα, αλλά οι ελπίδες δεν χάθηκαν ακόμη!
4. Περιμένω με ανυπομονησία τον Plant και επίσης αναρωτιέμαι αν τελικά θα έρθουν οι Buena Vista Social Club (αυτοί εν πάσει περιπτώσει που τους μοιάζουν)
5. Το Σάββατο αν αυτός ο καλός άνθρωπος που τυχαίνει να είναι πρώην μπασκετμπολίστας και νυν δήμαρχος Πειραιά δεν κλείσει το λιμάνι, φεύγω για Θήρα. TGI-S. Και επειδή είμαι άνθρωπος του... πνεύματος και δεν δουλεύω τη Δευτέρα, θα τα ξαναπούμε από... Δευτέρα βράδυ!

Το ξέρετε ότι ακόμη και το χειμώνα - με βροχή, κρύο και έρημη - είναι πανέμορφη;

Να περάσετε όσο καλύτερα γίνεται και ότι κάνετε, κάντε το με πάθος. Προφανώς και θα αξίζει τον κόπο!

ΚΙ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΚΥΜΑ...

... κι έναν αέρα που μπορούσε να σε σηκώσει..


















Αλλα πάλι, είχε τόσα πράγματα να δεις..























Να περιδιαβείς, να χαρείς, αλλά ποτέ ο χρόνος δεν ήταν αρκετός..

Τελικά ο καιρός κόπασε, αλλά όλοι είχαν φύγει..

Η τελευταία είναι για τη φίλη μου τη Ρούλα

Καλή εβδομάδα :-)

Θεωρία και Πράξη

Από το σχολείο ήμουν ξεροκέφαλος. Ολοι μου έλεγαν ότι η επιτυχία είναι συνδυασμός τουλάχιστον δύο πραγμάτων. Της θεωρίας και της πράξης. Το "όλοι μου έλεγαν", είναι μια καλή αρχή για να αποφύγω να κάνω ότι έκαναν και οι άλλοι.

"Εντάξει, καλή η ιστορία με τη θεωρία και την πράξη, αλλά εγώ μπορώ να πετύχω αν είμαι καλός σε ένα από τα δύο"

"Δεν έναι έτσι τα πράγματα, χρειάζεσαι και τα δύο για να προχωρήσεις"

Το "δεν είναι ετσι τα πράγματα", ήταν άλλος ένας καλός λόγος να βγάλω το κακομαθημένο από μέσα μου.

"Τα πράγματα είναι έτσι, γιατί εμείς τα ορίζουμε και αφού το λέω, μπορώ να το πετύχω"

Το χειρότερο, ήταν που κάθε φορά έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και η πράξη ήταν αρκετή γοια να κατακτήσω το στόχο μου. Το έβλεπαν αυτό οι άλλοι και τι να πουν μετά; Αν δεν αποδειχθεί στην πράξη πως έχεις άδικο, πως να σου πει κανείς "στα έλεγα εγώ" - τρίτη φράση που σιχαίνομαι.

Τα χρόνια πέρασαν και η πράξη έγινε το δεύτερο εγώ μου. Χωρίς θεωρία. Με μικρές δυσκολίες- η αλήθεια είναι- αλλά όλα πήγαιναν καλά.

Στο πρώτο στραβοπάτημα λες, έτυχε, στο δεύτερο σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις, στο τρίτο αρχίζεις να το σκέφτεσαι, όταν πια έχεις φτάσει στο τέταρτο, πέμπτο και βάλε, είναι πια αρκετά αργά. Εχεις μάθει στην πράξη, αγνοείς παντελώς την έννοια της θεωρίας...

Δεν μετανιώνω που δεν με απασχόλησε ποτέ η θεωρία. Εκεί φαντάζουν όλα εύκολα. Οταν έρχεται όμως η ώρα της πράξης... Εκεί πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου. ΟΣο καλός κι αν είσαι στη θεωρία, το πηλίκο είναι που έχει σημασία. Αν δεν είναι σωστό, ακόμη κι αν έχεις ακολουθήσει τη σωστή μέθοδο, χάνεις "βαθμούς".

Επιμένω. Ακόμη και αν έχεις μάθει να δουλεύεις τη θεωρία, μπορείς να βγάλεις λάθος αποτέλεσμα. Εγώ πάλι παραμένω στην πράξη. Βέβαια τώρα ξέρω ότι τα όσα μου έλεγαν, δεν είχαν να κάνουν με το ποσοστο επιτυχίας, αλλά με το φόβο που είχαν της αποτυχίας. Δεν τον ένοιωσα ποτέ αυτό τό φόβο, παρά μόνο ένα μικρό σφίξιμο όταν διαπίστωνα τι έχει συμβεί.

Αλλά έτσι είναι, ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Αλλοι επιλέγουν να μαζέψουν όσο το δυνατότερο περισσότερους "βαθμούς", Εγώ, απλά θέλω μετά το ίσον (=), να υπάρχει πάντα αποτέλεσμα. Ακόμη κι αν έχω κάνει λάθος στην τελική πράξη..

Από μικρός ήμουν ξεροκέφαλος..
Καλό Σαββατοκύριακο :-)

Εν αρχή, οι contrata's

Χρωστάω έναν ταξιδιωτικό οδηγό στη Siena. Αρχίζω με τις κοντράτες. Πρόκειται για τις ομάδες που παίρνουν μέρος στο Palio. Ενα μοναδικά θέαμα που εξελλίσεται δύο φορές μέσα στο καλοκαίρι στην κεντρική πλατεία της πόλης. Μοναδικά μειονεκτήματα; Η υπερβολική πλέον προσέλευση κόσμου - κλείνουν ένα χρόνο πριν, γιατί σημασία δεν έχει μόνο να πας αλλά και να μπορείς να δεις και οι υψηλές τιμές στις κερκίδες που στήνονται περιμετρικά της πλατείας. Μπαλκόνια (αλλά άντε βρες θέση) και κέντρο πλατείας (απίστευτος συνωστισμός)δωρεάν, κερκίδες από 1.000, έως 3.500 ευρώ.

Χαρακτηριστικά αυτών των ομάδων - ακολουθούν τα σήματά τους, είναι τα απίθανά πάρτυ που κάνουν, ο στολισμός των περιοχών τους μέσα στη μεσαιωνική πόλη, οι παρελάσεις - οι χαμένοι κυκλοφορούν ανεξαρτήτου ηλικίας με... πιπίλες στο στόμα - σαν ένα χαμένο στοίχημα. Εννοείται πως κάθε contrata έχει τη δική της ιστορία.

Ιδού:

Συνεχίζεται...

“Eχουσα άπιστων την αναρχίαν πόλει”

Ενα λάθος – υποκινούμενο πολλές φορές από την πολιτεία και αναπαραγόμενο από το ΜΜΕ, είναι η εξίσωση των ταραξιών με τους αναρχικούς.

Αρκετά χρόνια, οι «αναρχικοί» ήταν εκείνοι που – κατά το κράτος και τα Media- προκαλούσαν επεισόδια, ταραχές, τραυματισμούς, καταστροφές κ.ο.κ. Το τελευταίο διάστημα πάλι, οι «αναρχικοί» έγιναν στο λεξιλόγιο της κοινωνίας «αντιεξουσιαστές»(που ουσιαστικά σημαίνει το ίδιο), «γνωστοί άγνωστοι», «κουκουλοφόροι» και διάφορα άλλα..

Η τελευταία πράξη λοιπόν, αυτών των... αναρχικών «παλιόπαιδων», ήταν τελείως διαφορετική και εντελώς απρόβλεπτη. Τι έκαναν; Μπήκαν σε ένα σούπερ μάρκετ στα Εξάρχεια, και αφού άδειασαν τα ράφια από τρόφιμα, χυμούς και ποτά, βγήκαν και τα μοίρασαν στον κόσμο.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι σε μία εποχή που ο παππούς κρύβεται από το εγγόνι του γιατί με τη σύνταξη που του δίνει το κράτος τα βγάζει ίσα – ίσα πέρα (αν γίνεται κι αυτό) και δεν του περισσεύουν για να αγοράσει ένα παιχνιδάκι από το περίπτερο – που κάποτε είχε 50 δραχμές και τώρα δεν σου φτάνουν τρία ευρώ, ή ένα παγωτό βρε αδελφέ, αυτοί οι «αλητήριοι», έδωσαν ένα μήνυμα. Ολα τα πράγματα, δεν είναι όπως φαίνονται.

Αντε να τους συλλάβεις και να τους κατηγορήσεις. Για τι; Επειδή άρπαξαν (προσέξτε, όχι έκλεψαν) και μοίρασαν τα "λάφυρά" τους στο μισθοσυντήρητο και χαμηλοσυνταξιούχο; Ποιο δικαστήριο θα τους καταδίκαζε; Οχι με το γράμμα, αλλά με το πνεύμα του νόμου. Γιατί έχει και τέτοιο ο άτιμος. Πνεύμα...

Εκεί που μοίρασαν τα τρόφιμα, έλεγαν στον κόσμο αυτά τα «αποβράσματα» της κοινωνίας: «Πάρτε είναι τσάμπα». Ελάχιστοι αρνήθηκαν. Οι υπόλοιποι τα πήραν, ενδεχομένως τα έκρυψαν όπως κάποτε έκαναν στην κατοχή με μια χούφτα σταφίδες, λίγο λάδι, και τον «ρεβυθοκαφέ» και θα περάσουν δυο – τρεις ημέρες χωρίς να χρειαστεί να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

Τι σημαίνει αυτό; Πως αύριο θα πρέπει όλοι να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους; Ο καθένας ας απαντήσει όπως νομίζει.

Πριν βιαστείτε να δώσετε χαρακτηρισμούς, διαβάστε κι αυτό. Η πρώτη αναφορά της λέξεως αναρχία υπάρχει στο έργο Επτά επί Θήβαις (467 π.Χ.) του Αισχύλου. Εκεί η Αντιγόνη ανοιχτά αρνείται να αποδεχτεί το διάταγμα των κρατούντων να αφήσει άθαφτο το πτώμα του αδερφού της Πολυνείκη, ως τιμωρία για την συμμετοχή του στην επίθεση κατά των Θηβών, λέγοντας: "Ακόμα και αν κανείς άλλος δεν επιθυμούσε να συμμετάσχει στην ταφή, εγώ μόνη μου θα τον έθαβα και θα έπαιρνα το ρίσκο που θα σημαίνει η ταφή του αδερφού μου. Ούτε ντρέπομαι να δράσω ενάντια αψηφώντας τη βούληση των κρατούντων (έχουσα άπιστων την αναρχίαν πόλει)."

Και η Αντιγόνη λοιπόν "αναρχική"; Να συλληφθεί. Πάραυτα...

Υ.Γ.: Δεν έκανα κανέναν παραλληλισμό με κάτι αστεία που διάβασα περί Ρομπέν των Δασών και διάφορα άλλα τέτοια "ενδιαφέροντα". Αλλο τα παραμύθια, άλλο η πραγματικότητα, έτσι;

ΜΗΔΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΗΛΙΚΟ....

Θα μπορούσα να αρχίσω με τα τετριμμένα. Ενας χρόνος χωρίς την Αμαλία κ.λ.π…
Δεν ξέρω τι μας ενόχλησε περισσότερο. Το ότι ένας τόσο νέος άνθρωπος χάθηκε, το ότι επιβεβαιώθηκε για ακόμη μία φορά το πόσο σάπιο είναι το σύστημα – το οποίο λοιδορούμε μεν, αλλά κατά τα λοιπά στηρίζουμε στην καθημερινότητά μας, ή γιατί μια κοπέλα που υπέφερε, είχε το θάρρος και το θράσος να μας ξυπνήσει έστω και για λίγο από τον ευτυχισμένο μας λήθαργο..

Λοιπόν πάμε ένα - ένα τα βήματα.

1ον: Για όσους δεν γνωρίζουν υπάρχει ιστοσελίδα «αίτηση για την υγεία» (http://www.gopetition.com/online/12922.html), στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου. Υπογράφουν σε αυτήν άνθρωποι από όλο τον κόσμο – αν και δυστυχώς έως χθες, οι υπογραφές δεν είχαν ξεπεράσει τις 900, όταν στην Ελλάδα μόνον, τα blog – ενεργά και μη- υπολογίζονται σε 28.000 και κάτι ψιλά.

2ον: Η σημερινή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ. Ημέρα της Αμαλίας είναι κάθε 24ωρο που περνάει και κάνουμε κάτι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Κάθε ημέρα που δεν ξεχνάμε, που αγωνιζόμαστε, που παλεύουμε, που δεν τα παρατάμε.
Ας καταλάβουμε επιτέλους, πως όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού μας, πρέπει να τρέξουμε πρώτα για να τον βοηθήσουμε και μετά για να σώσουμε και το δικό μας. Οσο για εκείνους που περιμένουν από τον… γείτονα να «σβήσει τη φωτιά», πάντα θα υπάρχει μια ευρύχωρη γυάλα να κλειστούν μέσα, αγνοώντας την πραγματικότητα.

3ον: Η Αμαλία κατήγγειλε από το blog της επώνυμα τουλάχιστον δέκα από τους δεκάδες γιατρούς που επισκέφθηκε στη διάρκεια της περιπέτειάς της. Η μη διάγνωση του προβλήματος που τελικά της στοίχισε τη ζωή, δεν ήταν προφανώς αρκετά σοβαρός λόγος για να κληθούν να δώσουν εξηγήσεις για το λάθος τους.

4ον: Η υπόθεση έφτασε στη Βουλή στα τέλη του περασμένου Μαΐου. Απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις, το υπουργείο Δικαιοσύνης διέταξε την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης ενώ το υπουργείο Απασχόλησης άρχισε… την εξέταση των στοιχείων με στόχο τη βελτίωση των υπηρεσιών! Το υπουργείο Υγείας τέλος, απάντησε ότι εξετάζει το περιεχόμενο της ιστοσελίδας και «αν προκύψουν ειδικότερα και συγκεκριμένα θέματα για εξέταση θα συμπεριληφθούν στον προγραμματισμό και θα ελεγχθούν»…

5ον: Ουδέποτε έγινε επίσημη καταγγελία στον Ιατρικό Σύλλογο. Πλέον δε, είναι αργά, καθώς τα ιατρικά λάθη παραγράφονται εντός διετίας.

6ον: Η πορεία της προκαταρκτικής εξέτασης, η οποία ανατέθηκε στον 26ο Πταισματοδίκη Αθηνών, προκειμένου να εξακριβωθεί εάν και από ποια πρόσωπα έχουν τελεστεί αξιόποινες πράξεις, παραμένει ένα χρόνο μετά άγνωστη…

Θα ήταν πολύ εύκολο να κάνω άλλο ένα «δικτυακό μνημόσυνο» για την Αμαλία. Μνημόσυνο θα είναι όμως για την ψυχή όσων λείπουν, η στιγμή – αν έρθει ποτέ- που όσοι τσέπωσαν το φακελάκι, έκλεψαν, αδιαφόρησαν και ό,τι άλλο– σε οποιαδήποτε έκφραση της καθημερινότητάς μας, κληθούν να απολογηθούν και αν κριθούν υπόλογοι, να υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Η λύση δεν είναι να θυμόμαστε την Αμαλία κάθε 1η του Ιούνη, γιατί αύριο μπορεί κάποιο άλλο όνομα να μας οδηγήσει σε μια διαφορετική ημερομηνία μνήμης. Δεν είναι για την Αμαλία, για την κάθε Αμαλία. Μας αφορά όλους.

Άσχετο Υ.Γ.: Αλήθεια, πόσα πράγματα -και πόσο πολύ- μπορούν να αλλάξουν μέσα σε ένα χρόνο; 1η Ιουνίου 2007- 1η Ιουνίου 2008. Ποιος να μου το έλεγε…

Καλό μας μήνα, καλό καλοκαίρι να έχουμε!

Μέρος δεύτερο..

...κι όλο και γίνεται δυσκολότερο. ΚΑλοκαίρι χθες, χειμώνας σήμερα. Παραμονή Χριστουγέννων 2003. Παρίσι - Eurodisney.

Επιστροφή στις λίστες (και δεν είναι καθόλου εύκολο!)

Εψαξα πολύ στις φωτογραφίες μου - αυτές που έχω σε ηλεκτρονική μορφή, γιατί για να είμαι ειλικρινής, το ενδεχόμενο να σκανάρω αγαπημένες μου εικόνες δεν παίζει και αποφάσισα να φτιάξω λίστες. Μία κάθε ημέρα, για όσες ημέρες μου πάρει, με τις πέντε που μου αρέσουν περισσότερο.

Ωραία θα ήταν να μπορούσα να βάλω και πρόσωπα. Μάλλον όμως θα αρκεστώ στα τοπία..

Πάμε λοιπόν. Και λόγω ζέστης, το πρώτο σετάκι, ελληνικό. Καλοκαίρι, 2004. Λίγο μετά το Euro, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

ΔΕΥΤΕΡΟ "ΧΤΥΠΗΜΑ"

Μερικές φωτογραφίες (τραβήχτηκαν τρεις εβδομάδες πριν) που μου φτιάχνουν πολύ τη διάθεση..

Μία - δύο ας πούμε "περίεργες"..

Και έπεται συνέχεια!