Φτου σας*...

Breaking News… Δυστυχώς...

Οχι ρε... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ. Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, ένας 24χρονος είχε χάσει τη ζωή του και ένας άλλος χαροπάλευε μετά από συμπλοκή τα μεσάνυχτα της Τετάρτης στο Λούτσα. Και "έσκασαν" από το πρωί τα κανάλια. "Βεντέτα Ολυμπιακών και Παναθηναϊκών", "Η συνέχεια στο φονικό της Λαυρίου", "Τα πρώτα λόγια του πατέρα"... Τι λέτε ρε τρομολάγνοι. Τι λέτε ρε σφετεριστές του ανθρώπινου πόνου. Τι λέτε ρε νεκροθάφτες της ανθρώπινης υπόληψης...

Ποιο είναι το θέμα; Είτε μιλάμε για «τότε», είτε για «χθες», είτε για «όποτε»; Οτι συνεπλάκησαν Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, κάφροι, ανώμαλοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, άθεοι, και δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο;

ΟΧΙ. Το θέμα είναι ότι ένας άνθρωπος χάθηκε. ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ; ΠΟΤΕ...

Δεν ξέρω πόσο πουλάει η δήλωση ενός πατέρα, μιας μάνας που έχασαν το παιδί τους. ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Σιχάθηκα με αυτή την τακτική. Να δούμε τη δήλωση του τραγικού πατέρα. Και δώστου η δημοσιογράφα (να έτσι όπως το διαβάζετε, δεν είναι ορθογραφικό λάθος): «Είναι τραγικό αυτό λέτε», προς έναν άνθρωπο, ΄που την πόρτα του σπιτιού του χτύπησε ο θάνατος...

Αυτοί είναι, αυτοί είμαστε. Πολύ μικροί και πολύ λίγοι. Για ένα ξεροκόμματο, πουλάμε και την τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας, για να «κλέψουμε» μια δήλωση, που μπορεί – και σιγά- να μην έχουν οι άλλοι, ή για ένα δάκρυ στα μάτια του συγγενούς του θύματος.

Αυτοί είμαστε. Τιποτένιοι... Ανύπαρκτοι.

Αν δεν το έχετε καταλάβει, η ζωή δεν είναι ηλεκτρονικό παιχνίδι. Εκεί που τα βάζεις με το «τέρας», κι αν σε νικήσει πάς από την αρχή την πίστα. Ενα «κανονάκι» μείον, σιγά το πράγμα...

Και δεν ξέρω αν η ζωή είναι μικρή η μεγάλη, κανείς δεν ξέρει. Το σίγουρο είναι πως ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. ΜΟΝΑΔΙΚΗ.

Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίζει μαζί της. Να τη σφετερίζεται. Να τη λοιδορεί με ερωτήσεις του τύπου «πως νιώθετε». Ή «καταλαβαίνετε πόσο τρομερό είναι αυτό που λέτε».

Ντρέπομαι, περισσότερο όμως και από αυτό, αηδιάζω. Λυπάμαι αν σας κακοκάρδισα. Αλλά πρέπει που και που να ανοίγουμε και τα μάτια μας. Καλός ο «ύπνος», όταν ξεκουράζει. Οταν αποχαυνώνει όμως; Εκτός κι αν κάποιοι αισθάνονται αυτό που μας θεωρούν. Πρόβατα... Συγνώμη. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ...

P.S.: Είχα πει ότι θα τα πούμε τη Δευτέρα – να μας έχει ο Θεός που πιστεύει ο καθένας καλά. Ισχύει. Αλλά όχι. Μέχρι τότε δεν μπορούσα να μην μοιραστώ μαζί σας αυτά που σκέφτομαι.
P.S.2: Φοβάμαι ότι μετά το αιματηρό περιστατικό, ανοίγουν εκ νέου οι «Ασκοί του Αιόλου». Εχει σημασία; Ενας άνθρωπος χάθηκε. ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ. Να τα βράσω και τα ποδόσφαιρά σας και όλα...

Αντε γεια...

* κι αν δεν το καταλάβατε, δεν βρέχει...