Μετρώντας αντίστροφα – λίγο πριν τα ψέματα τελειώσουν

Ενα Σαββατοκύριακο κρεβατωμένος, δεν μου έκανε δα και κακό. Ισα – ίσα. Είχα την ευκαιρία να ξεσκονίσω λίγο τη βιβλιοθήκη μου και να βρω μερικά «διαμαντάκια», τι διαμαντάκια δηλαδή, πολύτιμους ογκόλιθους που σκονίζονται πίσω από την κάθε βλακεία που στοιβάζω από καιρού εις καιρό στα ξύλινα ράφια.
Διάβασα όσο μπορούσα, όσο μου επέτρεπε ο πυρετός μου – που πάντως παρά την ταλαιπωρία, σε αυτό το σημείο φάνηκε επιεικής. Δεν με απέτρεψε δηλαδή. Κατέβασα και «ρούφηξα» Σεφέρη, Καζαντζάκη, Κορνάρο, Γκάτσο, που να τους πρωτοθυμηθώ, μελοποιημένα και άλλα ποιήματα και πεζά, «γρατζούνισα» με όχι ιδιαίτερη επιτυχία λίγο από το παρακάτω..

..«Ηπαιρνεν το λαγούτο του, κ’ εσιγανοπορπάτει, κ’ εκτύπα-ν το γλυκιά-γλυκιά ανάδια στο Παλάτι. Ήτον η χέρα ζάχαρη, φωνή είχε σαν τ’ αηδόνι· κάθε καρδιά, να του γρικά, κλαίγει κι αναδακρυώνει. Ήλεγεν κι ανεθίβανεν της Eρωτιάς τα Πάθη, για να τ' ακούει κάθε εις το πόνο του να μάθει.»..

Αφού απογοητεύτηκα αλλά και αναθάρρησα - γιατί κάποτε μπορούσα και καλύτερα, αλλά πάλι δεν έχω ξεχάσει – ακριβώς- να παίζω και με λίγο μεράκι (εσείς πείτε το εξάσκηση) κάπου θα το συναντήσω πάλι.
Μετά κουκουλώθηκα, έκλεισα κινητά και ακίνητα και αποκοιμήθηκα έχοντας στο μυαλό μου την «καληνύχτα». Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ένα μάλλον μίζερο Σαββατοκύριακο. Αλλά δεν ήταν.

Αντί επιλόγου, σας προτρέπω να ακούσετε το συγ-κλο-νισ-τι-κό Παπάκι του Νικόλα Ασιμου.
Οχι, δεν βάζω στίχους. Αν δεν το έχετε στη δισκοθήκη σας, βρείτε το με κάποιο τρόπο. Οσοι το γνωρίζετε θα ξανα- κολλήσετε, οι υπόλοιποι θα το λατρέψετε..