Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Νύχτα καλοκαιριού η αποψινή. Χθεσινοβραδινή για εσάς, αλλά το ίδιο κάνει..
Τι κι αν έβρεχε ασταμάτητα μέχρι το ξημέρωμα; Ετσι δεν κάνουμε όλοι λίγο πριν φύγουμε από κάπου; Να τραβήξουμε την προσοχή προσπαθούμε. Όπως και η κακοκαιριά. Αύριο – σήμερα αλλάζει και η ώρα, «μπαίνουμε» στο καλοκαιράκι. Κάπως έπρεπε να μας αποχαιρετίσει η προηγούμενη εποχή. Μας άφησε μέχρι να ξανανταμωθούμε τη δροσιά της. Γι αυτό σας λέω.. Τέλεια νύχτα, τέλειο και το ξημέρωμα.

Ποτέ δεν ήμουν καλός στους αποχαιρετισμούς. Πάντα είχα στο μυαλό μου ένα σωρό πράγματα να πω και δεν το έκανα ποτέ. Όλα έρχονταν στο μυαλό μου, όταν ήταν πλέον αργά. Ακόμη και τώρα χωλαίνω στο «αντίο». Γι αυτό θα είμαι σύντομος. Δεν θα μιλήσω για κύκλους που άνοιξαν και κλείνουν. Θα ήταν αστείο. Αυτό το μικρό πραγματάκι που τόσο καιρό φιλοξενούσε τις σκέψεις μου τελείωσε με τη μορφή που το ξέρατε. Ο λόγος είναι απλός. Δεν έχω πια να γράψω κάτι.. Όχι δημόσια. Και είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό!

Κι αφού δεν θα μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου, θα ήταν κοροϊδία να προσπαθώ να γράψω κάτι απλά για να το γράψω. Ευχαριστώ πολύ εκείνους που στήριξαν το blog με τα σχόλιά τους, περισσότερο όμως εκείνους που το έκριναν από τα κείμενά μου – αν και διαφωνώ με τη σκέψη τους. Στο εξής δεν έχει άλλα κείμενα. Αυτό είναι το τελευταίο. Ωστόσο, το blog θα παραμείνει ενεργό. Κατά καιρούς θα σηκώνω φωτογραφίες – από τη δική μου μηχανή, αλλά όχι προσωπικές. Είναι κι αυτός ένας τρόπος επικοινωνίας όταν δεν έχεις ή δεν θέλεις να πεις κάτι περισσότερο.

Επειδή δεν είχα εύκαιρη φωτογραφία, βάζω ένα βιντεάκι – που αν και δεν είναι από την ταινία που πραγματεύθηκε αυτός ο ιστοτόπος, θεωρώ πως είναι από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Επιβεβαίωση του ότι για να «δεις» πραγματικά, χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από ένα ζευγάρι μάτια. Χρειάζεσαι ψυχή!



Το κείμενο που διαβάσατε, γράφτηκε σε χρόνο, όσο να τελειώσουν έντεκα τραγούδια, εκ των οποίων «το φεγγάρι», «μικρή πατρίδα», «ποιος να ξέρει», «το χειροκρότημα», «κλείσε τα μάτια σου», «ο βυθός», «μινοράκι», «πριγκηπέσα», «κοιμήσου φεγγαρένια μου» κ.α. Ασχετό, αλλά περιέργως πως, όλα από ζωντανές ηχογραφήσεις…

P.S. 1: Από τον τίτλο, λείπει μία λέξη. Η λέξη «μου» στο τέλος
Καλημέρα σας