ΔΙΚΑΙΟ..

Τόσες ημέρες διάβαζα, έγραφα, έσκιζα. Ακουγα μουσική, έβλεπα φωτογραφίες, έβγαινα, ξενυχτούσα, δούλευα. Υπνος; Ποιος ύπνος; Γιατί ύπνος; Ποιος είναι αυτός που θα μου πάρει το χρόνο; Εμπαινα και διάβαζα τα αγαπημένα μου blog και μετά στο δικό μου. Αδειο, ψυχρό μου φαινόταν. Και μετά ήρθε μία φίλη που δεν γνωρίζω – αλλά έτσι τη νοιώθω, ίσως επειδή τελικά οι καλύτεροί μας φίλοι είναι αυτοί που δεν ξέρουμε και έγραψε κάτι σωστό. Και αποφάσισα να ξαναγράψω.

Αν υποθέσουμε ότι αυτό το μικρό διάστημα που δεν έγραφα βρισκόμουν σε ένα ταξίδι, τώρα θα περιέγραφα το πώς πέρασα, τι είδα, τι έκανα. Ας πούμε λοιπόν πως έλειπα ταξίδι. Traveling without moving ένα πράγμα.. Δύσκολο; Ναι, αν πρέπει να βγάλεις συμπεράσματα. Όπως για παράδειγμα ότι τελικά χειρότερη από την ανθρώπινη βλακεία είναι η ξεροκεφαλιά. Και τι δεν θα έδινα να ήμουν βλάκας. Πως το λέει το έργο; Τίμιος αλλά βλαξ; Κάπως έτσι. Βλαξ αλλά ευτυχισμένος. Ο ξεροκέφαλος μπορεί να είναι χαρούμενος μόνο για ένα πράγμα. Για το ότι δεν αλλάζει άποψη. Ακόμη κι όταν κάνει λάθος. Δεν είναι κακό το λάθος. Είναι επιλογή. Πολύ περισσότερο αν το παραδέχεσαι και συνεχίζεις να το υποστηρίζεις. Γιατί βαθειά μέσα σου νομίζεις – ή μάλλον ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις λάθος. Ποτέ η κόντρα με τη λογική δεν μπορεί να βγαίνει λάθος. Ποτέ τα θέλω σου δεν είναι λάθος. Αρκεί να μην τα επιβάλλεις.

Ανέτρεξα στις σημειώσεις μου. Σκέψεις, διάλογοι. Ολα καταγεγραμμένα. Γιατί άραγε; Ξεχνάς κάτι που θέλεις πάντα να θυμάσαι; Οχι. Τότε; Ο φόβος ΜΗΝ και συμβεί. Μήπως τελικά δεν είσαι βλάκας, αλλά έχεις πάρει λίγο φως; Ερώτηση που μου έκανε ένας γνωστός – φίλος. Τόση ειλικρίνεια, ούτε εγώ δεν την άντεξα. Και άδικο να είχε, η ερώτηση ήταν σαφής. Μήπως τελικά έχω πάρει λίγο φως; Ε, και;

Που είχαμε μείνει; Στις σημειώσεις, τις σκέψεις και τους διαλόγους. Είναι λέει αμαρτία να ρωτάς γιατί. Εντάξει λοιπόν. Γράψτε μου άλλη μία. Την αντέχω. Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν τόσο εύκολα απόψεις; Γιατί άλλα λένε τη μία και άλλα την άλλη; Γιατί ξεχνούν, γιατί δεν θέλουν να θυμούνται; Γιατί τους τρομάζει η ειλικρίνεια και νοιώθουν πιο ασφαλείς στον γυάλινο πύργο τους; Το ψέμα έχει λέει κοντά ποδάρια. Καλά, καλά. Αν δεν το αποδέχεται ο άλλος. Αλλιώς, μια χαρά είναι.

Είπα ότι διάβασα, δεν το είπα; Ναι, λοιπόν, διάβασα. Θυμήθηκα τις φάσεις μου και τις φάσεις που έχουν περάσει δικοί μου άνθρωποι. Δικοί μου; Λέμε τώρα. Ετσι τους νοιώθω. Και; Τίποτε. Επιασα το νόημα. Θα είμαι πάντα καλός ακροατής. Μερικές φορές θα μιλάω κιόλας. Κι αυτό θα βοηθάει, ευτυχώς. Για να περνάνε οι φάσεις των άλλων. Κι όταν θα θέλω να μιλήσω εγώ; Θα αποκόβομαι από άλλους καλούς ακροατές που σίγουρα υπάρχουν. Γιατί ξέρω πως είναι. Επιλογή μου. Ργώ θα γράφω. Μη με ξεσυνερίζεστε. Αυτός είμαι. Ξεροκέφαλος. Με λίγο φως παραπάνω, τόσο όσο χρειάζεται για να καεί μια φωτογραφία.

Μενεξεδιά, το mail μου γέμισε μηνύματα από φίλους. Αντε ρε, γράψε τίποτε, που χάθηκες; Λες και δεν έχουμε τηλέφωνα, δεν ξέρουν που να με βρουν. Αλλά δεν μου έκανε καρδιά να γράψω για να διαβάσει κανείς. Για εμένα γράφω, όχι για τους άλλους. Και μετά διάβασα το σχόλιό σου. Και είχες τόσο δίκιο που σχεδόν νευρίασα.. Αλλά είπαμε ξεροκέφαλος. Τι τα θες..

Post, χωρίς φωτό και βίντεο.

P.S.: Ονειρα. Ωραίο πράγμα. Μόνο που δεν αρκούν. Πρέπει να γίνονται πραγματικότητα. Θέλω. Κι ότι θέλω το μπορώ. Κι αυτό δεν αλλάζει.

P.S. 2: Ερωτόκριτος, Ανάθεμά σε, Στα είπα όλα, Τα λόγια και τα χρόνια, Ανοιξη (Ζερβουδάκης – Γλυκερία για να μην τρελαθούμε κιόλας), Γλυκοπαραμυθένια, Πριγκηπέσα, Ηταν μια φορά, Εβαλε ο Θεός σημάδι, Ασπρο μαντήλι ανέμιζε, Σάββατο βράδυ, Απόψε θέλω να μεθύσω, Στους ουρανούς, Εισιτήριο στην τσέπη σου. Μερικά από τα τραγούδια του αποψινού soundtrack. Εντάξει έχει πολλές επιρροές από κάτω. Αντε να περάσουν οι μέρες να κατέβω. Ποια δεύτερη πατρίδα μου Θανάση; Πρώτη αδελφέ μου. Πρώτη.