FUN-eral :-)

Είναι λέει αγένεια να σε καλούν σε ένα παιχνίδι και εσύ να σφυρίζεις αδιάφορα. Πάμε λοιπόν από τα βασικά.
Με τρομάζει ο θάνατος;
Εννοείται. Οπως και όλους μας. Κυρίως επειδή δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω.
Με ενοχλεί η ιδέα;
Κάποτε ναι, τώρα όχι. Ποτέ δεν με ενοχλεί ότι έχει σχέση με εμένα - ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ - και είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να ελέγξω.
Κι αν συμβεί;
Λάθος ερώτηση. Η σωστή είναι κι όταν συμβεί και η απάντηση είναι προφανής. Ε, και; Τι να κάνεις δηλαδή;

Επί της ουσίας.
Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι πρέπει να κλαις όταν ο άνθρωπος γεννιέται και να γελάς όταν φεύγει, αποψη την οποία αν και δεν ενστερνίζομαι, θα ήθελα να εφαρμοστεί όταν με το καλό έρθει η ώρα.
Θέλω ένα μικρό παρτάκι σε πολύ στενό κύκλο με πολλά γέλια αναμνήσεων. Μερικά ξέρω ότι θα είναι πικρά, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι που θα μπορούσα να αναφέρω, αλλά δίνω βάση μόνον σε ΕΠΤΑ. Δύο λατρείες, έναν έρωτα και τέσσερις αγάπες. Είναι αυτοί/ές που θα χρειαστούν παραπάνω από μια - δυο μέρες έως ότου σνειδητοποιήσουν ότι η ζωή δεν σταματά. Από αυτούς, στη μικρή μάζωξη θα ήθελα τους/τις τέσσερις. Οι άλλες/οι τρεις, είτε δεν θα άντεχαν, είτε δεν θα μπορούσαν, είτε δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν. Για όλους θα υπάρχουν πάντα μερικές χειρόγραφες σελίδες που θα τους αφορούν κάπου μέσα στις σημειώσεις μου. Με την ελπίδα ότι ακόμη κι αν δεν έχει συμβεί έως τότε, διαβάζοντάς τους ενδεχομένως να νοιώσουν αυτό που πολλές φορές κρατάμε μέσα μας για τους άλλους. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος μου. Να μην ξέρουν. Ολα τα άλλα, παίρνουν πάντα το δρόμο τους.

Δεν ξέρω μενεξεδένια αν είχες κάτι τέτοιο στο μυαλό σου, αλλά τουλάχιστον στο δικό μου τόσο απλά λειτουργεί το πράγμα. Μια μικρή καλή "παρέα", με ποτό, χαλαρή μουσική και γέλια. Α, και την ελπίδα να μπορώ να τους βλέπω για πολλά χρόνια, Μόνον όμως από "μακριά". Μακριά και αγαπημένοι.