Ψηλά τα χέρια, ή μήπως χέρια ψηλά;

Δεν είναι η πρώτη, αλλά είναι σίγουρα μία από τις λίγες φορές που νοιώθω περίεργα – στο βαθμό του ανεξήγητου. Επίσης δεν θα το κρύψω, είναι τιμή να βλέπεις το blogάκι μου – που στην ουσία τι είναι; μια «αντανάκλαση»*, να αναφέρεται ονομαστικά από μια – θα την πω όπως την αισθάνομαι κι ας μην τη γνωρίζω, φίλη, τη μενεξεδιά (με αυτό το όνομα σε γνώρισα διαδικτυακά, σε αυτό νομίζω ότι μπορώ να απευθύνομαι).

Λοιπόόόόόόόν… Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι αλήθεια ότι δεν γράφω με συχνότητα – οι λόγοι είναι πολλοί. Άλλες φορές δεν έχω κάτι να γράψω, άλλες σκέφτομαι – σε άσχετες στιγμές, για παράδειγμα ενώ οδηγώ, ακούω μουσική, μου μιλάνε κι εγώ δεν ακούω!**, τι να γράψω κι αυτό χαλάει τη μαγιά – προσοχή, σωστά το έγραψα, μαγιά. Άλλο η μαγεία…

Από μικρός είχα ένα πρόβλημα. Μπορούσα να παρασυρθώ εύκολα, όσο εύκολα μπορούσα και να συγκρατηθώ. Από μία εικόνα, έναν ήχο, μια κατάσταση της οποίας ήμουν θεατής, κομπάρσος ή πρωταγωνιστής. Κάποτε το έκανα εναλλάξ, ανεξέλεγκτα. Τώρα πια το κάνω επιλεκτικά και συνήθως λάθος!

Την ώρα της πλοκής, οι σκέψεις έτρεχαν και τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο μυαλό μου. Κάπως έτσι μου είπε κάποτε μια ψυχή ότι απέκτησα διαίσθηση. Τι το ΄θελα; Να μια ωραία ερώτηση την οποία ακόμη δεν έχω απαντήσει. Το ότι προσπαθώ ακόμη, δεν ξέρω αν είναι ένδειξη υγείας, ή βλακείας.

Πόσο εύκολο είναι να γνωρίσεις*** έναν άνθρωπο μέσω διαδικτύου, μόνο από τα κείμενά του; Εδώ αρχίζει το ωραίο του πράγματος. Σαν το ραδιόφωνο ένα πράγμα. Μόνο που εκεί δεν διαβάζεις κείμενα. Ακούς μια φωνή. Σου αρέσει, ή δεν σου αρέσει. Ομοίως και αυτά που λέει. Ωστόσο δεν έχεις την εικόνα. Τι κάνεις; Βάζεις τη φαντασία σου να λειτουργήσει. «Πλάθεις» μια εικόνα. Το ίδιο κι εδώ.

Η φτωχή μου εμπειρία, με έχει διδάξει, ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων, η πραγματικότητα αδικεί τη φαντασία. Όμως εκεί που θα τύχει να την ενισχύσει, τότε μιλάμε για εκπληκτικές καταστάσεις. Κυρίως, γιατί νοιώθεις την ικανοποίηση ότι δεν έπεσες έξω. Αρα; Επιβεβαίωση****.

Πριν από λίγες ημέρες, μία καλή μου φίλη, που με ξέρει καλά και την αγαπώ πολύ, μου τόνισε– σε άσχετο χρόνο και χώρο, ότι κάποιος που δεν με γνωρίζει, διαβάζοντας τα κείμενά μου θα με θεωρήσει μίζερο. «Είσαι καλά παιδάκι μου», είπε;

Με προβλημάτισε. Πράγμα καλό, αν έχεις αποδεχθεί ότι από μία αληθινή φιλία, θα ακούσεις όχι αυτό που θες. Εκατσα και ξαναδιάβασα όλα τα κείμενά μου. Διαστροφή; Πιθανώς. Δεν κατάφερα να βρω κάτι μίζερο, αλλά πάλι, εγώ τα έχω γράψει, ξέρω τι είμαι και τι δεν είμαι. Κι αν αυτή την εικόνα δίνω εκεί έξω; Αυτό ήταν το απλό της υπόθεσης. Ηταν πάντα σεβαστή, αλλά αδιάφορη η γνώμη των άλλων για το πρόσωπο μου, εξηγούμαι, εκείνων που δεν με γνωρίζουν. Όπως κι εγώ δεν έκρινα ποτέ κανέναν.

Ξέρω, θα σκέφτεστε τώρα, «ρε, τι ψώνιο είναι αυτός, δεν τον νοιάζει η γνώμη των άλλων, δεν κρίνει, σε λίγο θα μας πει, ότι ζει και στο δικό του παραμύθι». Τώρα αρχίζουμε να καταλαβαινόμαστε... Βεβαίως και ζω στο δικό μου παραμύθι, όπως κι οι περισσότεροι νομίζω. Μόνο που μερικές φορές, τα παραμύθια μας μπλέκονται, μετά πάλι αλλάζουν πορεία και συχνά χάνονται. Δεν είναι κακό. Αντιθέτως...

Στη δουλειά μου με θεωρούν καλό ομιλητή. Κυρίως επειδή έχω μάθει – όταν και εκεί που θέλω- να είμαι καλός ακροατής. Να ξέρετε όμως κάτι., Αυτός που ακούει πολύ και μιλάει όσο πρέπει – το ιδανικό είναι να θέλει όσο πρέπει, συνήθως – ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ- δυσαρεστεί τους γύρω του. Γιατί όταν μιλάς σε κάποιον, δεν περιμένεις απλά να σε καταλάβει. Περιμένεις να συμφωνήσει μαζί σου. Να έχει τις απαντήσεις που εσύ από πριν έχεις δώσει στα ερωτήματά σου. Θέλει μια μαριονέτα…

Και πάμε από εκεί που ξεκινήσαμε. Ενοιωσα πολύ περίεργα – έτσι λέω εγώ το ωραία, που διάβασα γι αυτό το σελιδάκι στη μενεξεδιά. Παραξενεύτηκα και μου άρεσε που κάποιος καταλαβαίνει κάτι από αυτά που γράφω – ενδεχομένως ότι αυτά που εννοώ, αλλά αυτό κι αν έχει αξία. Οσο για το αν στην προσπάθεια να γίνω κατανοητός κάποιοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά;΄*****
Εδώ και χρόνια έχω γίνει πολύ καλός στο να κάνω ερωτήσεις και να παίρνω απαντήσεις. Τόσο καλός, που κανείς δεν σκέφτηκε πως έχω κι εγώ απαντήσεις να δώσω. Αρκεί να με ρωτήσουν. Οτιδήποτε. Εύκολα και κυρίως δύσκολα.

Υ.Γ: Πριν από καιρό, ένοιωθα ότι έχει εκλείψει ο λόγος που έστησα αυτό το σελιδάκι. Λάθος. Ο λόγος δεν εξέλειψε. Απλά ήταν άλλος από αυτό που νόμιζα. Ισως ο αρχικός να μην υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στο δικό μου παραμύθι. Ένα παραμύθι που έχει απ΄ όλα. Εκτός από ένα πράγμα. «Ενθουσιασμό». Στο δικό μου παραμύθι, οι ήρωες μιλούν μόνον όταν είναι σίγουροι ότι την «πάτησαν». Το πολύ πολύ, να το πληρώσουν..

Y.Γ.2: Μια συνάδελφος βαφτίζει στις 18 Μαίου τη μικρή της. Η πρόσκληση είναι ένα μικρό τετρασέλιδο, όπου οι μοίρες έχουν κατέβει κι ετοιμάζονται για την τελετή. Μία από αυτές, σύμπτωση; είναι η… μενεξεδιά!!! Θα την σκανάρω και την ποστάρω. Μόλις καταφέρω να καθαριστώ από τη χρυσόσκονη που τη συνόδευε… Προς το παρόν, βολευόμαστε με μια κακής ποιότητας φωτό από το κινητό μου.

Και οι αστερίσκοι μας!
* σαν να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη
** travelling without moving το λένε, εννοείται ότι δεν γράφω κανέναν..
*** καταλάβω, κατανοήσω, ενδεχομένως αισθανθώ;
**** δεν την επιζήτησα ποτέ, άρα πώς να καταλάβω εκείνους που ζουν με την ελπίδα της, ή μήπως να πω την αγωνία της;
***** σπόντα με χιούμορ ήταν αυτή, έ;

Αυτά…