ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΕ ΘΕΛΩ

Λοιπόν, σήμερα είναι ημέρα εξομολογήσεων.

Οπως οι περισσότεροι έχετε καταλάβει, είμαι εδώ και αρκετό καιρό σε διαδικασία προετοιμασίας γάμου. Δεν λέω ότι είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, έχει πολύ τρέξιμο, έχει πολύ αγωνία και άγχος – κυρίως σε ότι αφορά τις ετοιμασίες, έχει όλους αυτούς τους ετερόκλητους περίεργους/ες που ξαφνικά βγαίνουν από το καβούκι τους και θυμούνται – είναι δεν είναι οι ίδιοι παντρεμένοι, το πόσα κακά μπορεί να αποφέρει μία τέτοια συμβίωση.

Εχει και άπειρα καλά, αλλά αυτοί είμαστε τελικά. Να μας απασχολούν τα αρνητικά και να αποφεύγουμε τα θετικά. Μίζερος λαός, μίζερη σκέψη. Ας είναι.

Από μικρός είχα στο νου μου πάντα το χειρότερο, νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι το κάνουν αυτό. Μετά γνώρισα τη Ζωή. Στα 35 μου έχω έναν αποτυχημένο γάμο – σε μικρότερη ηλικία, μερικές σχέσεις και αυτό είναι όλο.

Τα τελευταία δύο χρόνια δεν έκανα απολύτως τίποτε. Από πεποίθηση, μην φανταστείτε πως δεν υπήρχαν ευκαιρίες – πάντα υπάρχουν ευκαιρίες... Ωστόσο αυτή την κοπέλα – γυναίκα (ναι, μπορώ να τη χαρακτηρίσω με αυτές και άλλες τόσες εκφράσεις), την ερωτεύθηκα από την πρώτη στιγμή.

Δεν ξέρω αν είναι δόκιμο να εκφράζομαι ανοικτά για τα συναισθήματά μου μέσα από αυτήν εδώ τη σελίδα, ωστόσο μου είναι και παντελώς αδιάφορο για τη γνώμη που θα αποκομίσουν ορισμένοι/ ες. Ξέρω πολύ καλά τι είναι ενθουσιασμός, ξέρω πότε νοιώθω πραγματικά κάτι – το κυριότερο ξέρω πολύ καλά πως ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Ενα από αυτά, είναι και αυτό που ζω. Κάνω λάθη, το γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα. Ξέρετε, θεωρώ υποκρισία να ζητάς συγνώμη για τα λάθη – είναι πολύ εύκολο να τα κάνεις, ακόμη ευκολότερο να επιδιώκεις μετά τη συγχώρεση. Ωστόσο, κάνω κι εγώ τέτοια – ίσως και περισσότερα από τον καθένα και ορισμένες φορές οφείλω να τη ζητώ – ακόμη και όταν δεν την παίρνω, είναι κι αυτό μέρος της εξέλιξης.

Ενα περίεργο πράγμα, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, είναι ότι συνήθως στεναχωρούμε τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά και περισσότερο από το κάθε τι.

Τέλος πάντων, επειδή δεν θέλω να μακρηγορώ – και δεν υπάρχει και λόγος, έχω να καταθέσω το εξής. Ερχεται κάποια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου, που αποφασίζει να δώσει ότι έχει και δεν έχει – και δεν μιλώ για τα υλικά, αυτά έχουν πολύ μικρή ουσία και αξία- για να βλέπει τον άνθρωπο που έχει επιλέξει να βρίσκεται στο πλευρό του να είναι ευτυχισμένος. Κι όταν λέω ότι έχει, εννοώ τα πάντα. Ακόμη κι αν νοιώσει ότι αδειάζει, θα βρει τον τρόπο να ξαναγεμίσει γρήγορα και να συνεχίσει να δίνει. Δεν το κάνεις γιατί περιμένεις ανταπόδωση, το κάνεις γιατί έτσι το αισθάνεσαι.

Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, ή θα τα καταφέρνω, ξέρω ότι δεν πρόκειται να αλλάξω με τίποτε. Μεγάλες κουβέντες, ε; Δεν πειράζει αφήστε να τις λέω. Για να το κάνω προφανώς και τις εννοώ. Το θέμα είναι να μπορέσω να αποδείξω ότι είμαι ικανός και τις κάνω πράξη. Δεν με νοιάζει το κόστος, δεν με φοβίζει η αποτυχία. Ας κάνω αυτά που πρέπει και μετά ότι είναι να γίνει, θα γίνει.

Ζωή μου, το ωραιότερο πράγμα σε κάθε ημέρα που ξημερώνεις, είναι να ξέρεις και το κυριότερο να νοιώθεις, πως όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν – οποιασδήποτε μορφής, πάντα θα υπάρχει δίπλα σου ένας άνθρωπος που ακόμη και αν δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα, θα είναι εκεί για να μπορείς να ακουμπήσεις πάνω του.

Θα μπορούσα να βγω στο δρόμο να φωνάξω τι αισθάνομαι, να γράψω σε σπρέι σε δρόμους και τοίχους, να το επαναλαμβάνω καθημερινά. Το ότι δεν το κάνω με πνίγει. Οπότε προσέχετε. Αν κάποτε ένας τρελός αρχίσει να φωνάζει ανάμεσά σας, το πιθανότερο είναι να είμαι εγώ.

Μακάρι να μπορούσα να γράψω περισσότερα πράγματα για τη Ζωή. Δυστυχώς, το λεξιλόγιό μου κάτι τέτοιες ώρες αποδεικνύεται πολύ φτωχό. Δεν ξέρω αν είναι αρκετό να νοιώθεις, νομίζω πως πρέπει κάθε λεπτό που περνάει να μπορείς και να το εκφράζεις. Ελπίζω μόνο κάποτε να τα καταφέρω...

Καλημέρα σε όλες και όλους και λυπάμαι αν σας ζάλισα. Οχι γι αυτό, συγνώμη δεν ζητώ. Από κανέναν.