my top 5 list

Σχεδόν ένα μήνα μετά την τελευταία εγγραφή. Το πιστεύετε ή όχι, πραγματικά δεν είχα καθόλου χρόνο. Οχι για να γράψω, ούτε για να διαβάσω. Ωστόσο, δεν σταμάτησα ποτέ να σκέφτομαι. Ευτυχώς όχι ακόμη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξέρω τι θα συμβεί αύριο, μεθαύριο.* Βέβαια, το να σταματάει ένας άνθρωπος να δουλεύει με το μυαλό του, είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί, αλλά τι να κάνεις...

Εχουμε λοιπόν και λέμε. Ολο αυτό το διάστημα, ανακάλυψα τη σημασία του σκωτσέζικου ντους. Από την απέραντη γαλήνη, στο απόλυτο μηδέν και τούμπαλιν. Αυτό το τούμπαλιν με έχει κουράσει πραγματικά.

Δεν πιστεύω στη θεία δίκη, ούτε στην εκδίκηση. Υποθέτω ότι υπάρχει ηθική δικαιοσύνη, την οποία πάντως ομολογώ πως όσες φορές κατάκτησα, ποτέ δεν ένοιωσα ικανοποίηση. Μόνο πίκρα.

Το τελευταίο διάστημα, επαναβεβαίωσα τη θεωρία μου για τους «φίλους». Εάν και όταν υπάρχουν είναι πραγματική ευλογία. Εάν και όταν. Από εκεί και πέρα όμως, άλλο το να είναι κανείς πραγματικός φίλος και άλλο να το παίζει, ή να νομίζει(ς) πως είναι. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό. Μικρή παρένθεση ήταν αυτή η παράγραφος. Για όλους αυτούς και αυτές που τόλμησα να αισθανθώ φίλους μου και τελικά αποδείχθηκαν σκιές που όταν πέφτει το σκοτάδι εξαφανίζονται..

Επίσης, ανακάλυψα εκ νέου τα αποτελέσματα της μούτζας. Ναι, ναι, της μούτζας, καλά διαβάζετε. Οχι, τα πλεονεκτήματά της – εάν τυχόν υπάρχουν δεν τα γνωρίζω, δεν τη χρησιμοποίησα έως τώρα.

Δεν ξέρω αν το κάνετε – αν συμβαίνει θα ήθελα να το ξέρω, αναρωτιέμαι, αν είμαι πραγματικά τόσο κακός άνθρωπος ώστε πολλές αναποδιές να συμβαίνουν ταυτόχρονα. Και όταν λέμε πολλές, εννοώ πολλές.

Υπάρχουν δύο θεωρίες. Η μία είναι η παραπάνω. Δηλαδή ότι ο κακός άνθρωπος πάντα τιμωρείται – αργά ή γρήγορα. Πιστεύω ότι δεν είμαι κακός. Από την άλλη, μάλλον δεν είμαι ο καταλληλότερος για να το κρίνει. Αν όντως είμαι, τότε οι αναποδιές έχουν μία καλή εξήγηση. Η οποία βέβαια αντιβαίνει τον φυσικό νόμο που θέλει το Θεό – αυτόν στον οποίο πιστεύει ο καθένας – να είναι της αγάπης, και άρα να μην τιμωρεί.

Η άλλη θεωρία έχει να κάνει με τις δοκιμασίες. Ο Θεός λέει δοκιμάζει τους καλούς. Τεστάρει με κάποιο περίεργο τρόπο τα όριά τους. Και ποιος σου είπε ότι είσαι καλός θα αναρωτηθεί – σωστά – ο ιστορικός του μέλλοντος. ΚΙ αυτό υποκειμενικό είναι, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε. Αν όμως – λέω, αν, είναι έτσι, υπάρχει δηλαδή αυτή η θεωρία της δοκιμασίας, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ; Και εν τέλει, ποιος ξέρει ποια είναι τα δικά μου όρια;...

*Οταν πια θα σταματήσει και η διαδικασία σκέψης, σας αφήνω επιταγή. Είμαι υπέρ της καύσης...