ΠΑΜΕ ΚΑΠΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ «ΠΑΕΙ»

Εδώ πάλι.. Ωραία ημέρα χθες. Αν είναι κάθε φορά που θα «ιδιωτεύει» το blog να έχει τέτοια συμμετοχή, να το κάνουμε μια φορά στις 15, ε; Εχουμε και λέμε λοιπόν.

Για όσους διαβάζουν τα comments, η Φίλη αποκαλύφθηκε, στο εξής και για όσο θα -θέλει να- είναι στην παρέα μας, θα τη φωνάζουμε με το όνομά της, Λία. Η οποία όντως γίνεται δικιά μας. Μαντινάδες, έξυπνα τετράστιχα και μπήκε με τη μία σε διάλογο. Όπως την ήξερα. Εφερε μαζί της και την Κατερίνα που γράφει καλά και στο δικό της blog. Γεια σου Κατερίνα. Καλώς μας ήρθες και επίσημα, αφού ο… κλειδοκράτορας Rob στα πρόλαβε ανεπισήμως.

Ο… lazaros γκρινιάρης -λογικό αφού αναρρώνει - αλλά μαθαίνω ότι έγινε αυτός καλά και έχει κολλήσει όλο το σπίτι. "Αναστημένε", διάβασε προσεκτικά. Τίτλους κατά παραγγελία δεν βάζω! Εγινα και μέλος στο group για το τραγούδι που ΝΑΙ, μου αρέσει, αλλά μέχρι εκεί. Εχω βαρεθεί το τελευταίο διάστημα να βλέπω γραμμένο και να ακούω παντού «πάμε Χαβάη». Ελεος. Ασε εμείς να «πάμε» αλλού. Κάπου που να μην έχουμε «πάει». Και επειδή «δίνεις» με το FB, έχεις απόλυτο δίκιο. Αντε να το κόβω κι εγώ σιγά – σιγά. Κουράζει. Ανδρος, κάτω, άνω – κάτω. Θα δείξει. Όλα είναι ανοικτά.

Rob; Απολύεσαι. Ελα πλάκα κάνω. Αλλά δεν ήταν ανάγκη να πεις και για τον Fandom Duck. Είναι γνωστό ότι ο ήρωάς μου είναι ο Ντόναλντ. Τον έχουν όλοι στο τρέξιμο, τον θεωρούν τεμπελάκο (εντάξει είναι λίγο), άτυχο, ο Γκαστόνε προσπαθεί να του φάει τη Νταίζη, ο Σκρουτζ τον πληρώνει για δουλειές – μαμούθ πενταροδεκάρες, γενικώς έχει ένα μαύρο συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του (μην ξεχνάς ότι μένει στην οδό Ατυχίας και η πινακίδα του αυτοκινήτου του, έχει αριθμό 313). Ωστόσο, ζει με τα ανιψάκια του – άλλη γκρίνια, στα οποία προσφέρει ότι έχει (στοιχείο Α), ενώ τα βράδια μεταμορφώνεται σε Fandom (στοιχείο Β) και χωρίς κανείς να γνωρίζει την πραγματική του ταυτότητα – άρα δεν έχει κάτι να κερδίσει, βοηθάει τον κόσμο. Τόσο απλά.

Μετά από όλα αυτά τα ευχάριστα, θέλετε να γράψω και για ψεύτικους ανθρώπους; Αντε, με λίγα λόγια. Τους καταλαβαίνεις εύκολα. Έχουν το κακώς εννοούμενο θράσος – γιατί υπάρχει και το άλλο, της τόλμης, να ζητούν τη βοήθειά σου για απλά πράγματα, όταν σε έχουν ανάγκη. Σε θυμούνται όταν είναι μόνοι. Χαμογελάνε (σχεδόν) πάντα και σε μπερδεύουν, αλλά δεν έχεις παρά να τους κοιτάξεις στα μάτια. Αν δεν λάμπουν, το χαμόγελο είναι ψεύτικο. Επίπλαστο. Ακόμη και για τους ίδιους. Αξίζει να ασχολείσαι μαζί τους; Αν ζούσαμε στη Λιμνούπολη, στο MSN και το FB θα μπορούσε. Στην αληθινή ζωή; Εγώ λέω όχι. Αλλά ο καθένας αποφασίζει..

PS: Εταξα φωτό Galaxy. Ορίστε δύο. Just perfect!

PS2: Mην δω σήμερα κανένα σχόλιο για… Βαλεντίνους και Βαλεντίνες. Εχω 364 και ειδικά για φέτος 365 ημέρες για να δείξω αν θέλω, ότι θέλω. Γιατί πρέπει να πάω με το κύμα; so..

Αντε καληνύχτες…

Ps3: Ωραίο πράγμα να μπορείς να κάνεις διαμόρφωση της σελίδας!!! Προσθέτεις και πετάς όποτε θέλεις, ότι θέλεις! Ζαβολιά, δε λέω, αλλά τι να κάνεις; Αν και επιμένω... Προτιμώ τις καθημερινές μικρές "γιορτές". Οταν οι άλλοι δεν περιμένουν ότι κάποιος θα τους σκεφτεί, ή θα τους θυμηθεί.