ΠΩΣ (ΞΕ)ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ;

Xτυπάει το τηλέφωνο, ξυπνάω. Ανθρωποκτονία στο Καλαμάκι. Στο δρόμο κίνηση, άλλαξα βάρδια για σήμερα, κέρδισα μισή ώρα ύπνο, έχασα δύο ώρες από την ψυχική μου – λέμε τώρα – ηρεμία. Στη δουλειά ανακαλύπτω γιατί έκανα ανήσυχο ύπνο, φταίει που δεν ήξερα ποιος θα μας εκπροσωπήσει – αν περάσει- στη Eurovision. Σεισμός στη Μεθώνη, κάτι απεργιακά, λίγο Σκοπιανό και βέβαια το ΣΟΒΑΡΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ... Τσικνοπέμπτη βρε σήμερα. Επειδή λοιπόν η Τσικνοπέμπτη έξω είναι ότι όλα τα Σάββατα του χρόνου αν θέλεις να βγεις έξω να διασκεδάσεις – μία απίστευτη ταλαιπωρία δηλαδή, ΦΕΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ. Τη μετέθεσα για αύριο. Εσείς περάστε καλά όπου κι αν βρεθείτε. Εγώ θα επιλέξω να απορρίψω τις προσκλήσεις που έχω. Και θα συνεχίσω να ψάχνω. Πως θα γλιτώσω από αυτή τη «Ζούγκλα».

P.S.: Ευχαριστώ πολύ την πρωινή βάρδια για τα... καλά της λόγια. Επιφυλάσσομαι.
P.S. 2: Το καλύτερο που άκουσα το πρωί. «Δημήτρη τα μάτια σου είναι πολύ κόκκινα», είπα. «Δεν κοιμήθηκα, η μικρή μου βγάζει δοντάκι» μου απάντησε. Το έλεγε και παρά την ταλαιπωρία του, γελούσαν μέχρι και τα αυτιά του. ΑΥΤΟΣ ναι, είναι λόγος για να ξενυχτήσεις Δημήτρη μου!
P.S. 3: Τελευταίες πρόβες – ετοιμασίες. Μεσολαβεί και το ταξίδι και πρέπει να είναι όλα στην εντέλεια.