Ενας φίλος μου είχε πει μια κουβέντα που έμεινε στο μυαλό εδώ και αρκετά χρόνια. Κυρίως, επειδή ποτέ μου δεν κατάφερα να την ενστερνιστώ – χωνέψω- υλοποιήσω. Μάλλον δεν προσπάθησα καν. Μου είχε πει λοιπόν ο – ας πούμε- Γιώργος: «Γιατί να κάθομαι και να σκέφτομαι τις πιθανότητες; Οτι είναι να γίνει θα γίνει». Η φράση είναι αυτό που λέμε στη δουλειά μου «παγίδα». Κολλάει παντού. Σε κάθε έκφραση της καθημερινότητάς μας. Ωστόσο, ο ενδοιασμός μου παραμένει από τότε. «Κι αν παρέμβω σε αυτό που είναι – αν όντως ισχύει αυτή η θεωρία του... χάους- να γίνει και το αλλάξω; Μπορεί προς το χειρότερο, μπορεί και προς το καλύτερο. Αλλά έτσι είναι. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Μπορείς μόνο να ξέρεις ότι δεν άφησες τίποτε στην τύχη του».
Παράδειγμα: Μιλάς. Μιλάς πολύ. Ασχολείσαι συνεχώς. «Εχεις θέμα».
Οι πιθανότητες είναι δύο.
Πιθανότητα πρώτη: Μπορεί στα μάτια του άλλου να γίνεις κουραστικός, βαρετός, μαλάκας. Αλλά εν τέλει, αυτό είναι που θες. Να επιμείνεις. Τελικώς «χάνεις». Χάνεις; Εξαρτάται. Είναι θέμα οπτικής. Χάνεις μόνον ότι έχεις (και όχι ότι σου ανήκει, γιατί σχεδόν τίποτε δεν σου ανήκει), οτιδήποτε άλλο είναι άτοπο.
Πιθανότητα δεύτερη: Απέχεις. Μερικές φορές επιδεικτικά. Κυρίως πάντως ήρεμα. «Γράφεις απουσίες». Και ξάφνου, στα μάτια του άλλου γίνεσαι αδιάφορος. Απεμπολείς κάθε δικαίωμα να πιστέψεις ότι είχες έστω και μία πιθανότητα να πετύχεις το στόχο σου. Και μένεις με το ερωτηματικό στην καλύτερη και την αγωνία στη χειρότερη.
Τι κάνεις λοιπόν; Η ερώτηση είναι εύκολη. Η απάντηση όχι. Εως τώρα ακολουθούσα πάντα τον πρώτο δρόμο. Δεν μπορώ να πω ότι έχω δρέψει δάφνες, αλλά τουλάχιστον εκεί που πραγματικά το επιδίωξα, η ανατροπή ήρθε – αργά η γρήγορα. Προσέξτε, δεν είναι νίκη, ούτε καν δικαίωση. Δεν έχεις αντίπαλο για να το πανηγυρίσεις. Αντίπαλος είναι μόνον ο κακός σου εαυτός. Εως τώρα. Τώρα όμως...; Επιμένω, δύσκολη απάντηση, δύσκολη επιλογή.
Μεγάλη Παρασκευή θα φύγω. Δεν είμαι από την περιφέρεια, θέλω να πω, δεν έχω κάπου να πάω, φιλοξενούμενος θα είμαι. Σε ανθρώπους που αγαπώ και πιστεύω ότι το ίδιο νοιώθουν για εμένα. Φεύγοντας πάλι, αφήνω πίσω ανθρώπους που επίσης αγαπώ και θα μείνουν μόνοι. Ειλικρινά, πρώτη φορά στη ζωή μου ξέρω τι θα κάνω, αλλά δεν είναι σίγουρος για το αν είναι αυτό που θέλω να κάνω. Κι αν; Κι αν τι; Εύκολη ερώτηση. Δύσκολη απάντηση, «εύκολη» επιλογή, δύσκολη απόφαση. Μπέρδεμα...
Είχε ωραίο φεγγάρι το τριήμερο. Το φωτογράφισα. Αργότερα θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Δεν θα έχει τη μυρωδιά, την αίσθηση, τους ήχους που με συνόδευσαν στο να το «φυλακίσω» σε λίγα εκατοστά φιλμ. Αλλά δεν παύει να είναι μία ωραία εικόνα. Εικόνα; Μάλλον "στιγμή" είναι η καταλληλότερη λέξη...
3 σχόλια:
Δεν υπάρχει επιλογή σταθερή... αν υπήρχε αυτό θα σήμαινε πολύ μεγαλύτερη χασούρα, είτε ήταν η πρώτη είτε η δεύτερη. Επίσης πάντα πίστευα πως η φράση "βλέποντας και κάνοντας" είναι η πιο αδιαμφισβήτητη στάση ζωής.
Συμφωνώ για το φεγγάρι, το πέτυχα σε θολή πόζα :)
Λογικά θα ξανα-σχολιαστούμε μέχρι την Πέμπτη που αποχωρώ εγώ αλλά όπως και να έχει Καλή Μεγάλη Εβδομάδα :)
Εξαρτάται από την προσωπικότητα του καθενός. Για παράδειγμα εγώ, είμαι άνθρωπος που περιμένει. Οσο όμως σε έχω γνωρίσει, έχω καταλάβει ότι η λογική είναι...ξένη λέξη σε ότι τουλάχιστον αφορά την προσωπική σου ζωή. Αρα, τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Συνεχίζεις να κάνεις αυτό που θέλεις. Τις απώλειες ποτέ κανείς δεν μπορεί να τις γνωρίζει. Αλλά αυτό το ξέρεις καλύτερα από εμένα. Φιλιά, καλό Πάσχα να έχουμε!
Ακόμη με ενοχλεί το φεγγάρι... Δεν θέλεις τέτοιες βραδιές να πάρεις το αμάξι και αν φύγεις χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προορισμό; Μετά σε πιάνουν τα πρέπει και τα μη. Και γίνεσαι πάλι καθωσπρέπει στη σκέψη. Και τι κάνεις τότε; ΚΑλή εβδομάδα αφεντικούλη μου. Αντε αύριο θα ξυπνήσω να σε ακούσω μισή ωρίτσα και μετά στα δελτία. "Στους 20 βαθμούς αυτή την ώρα (παύση), ο υδράργυρος (παύυυυυυυυση), στην Αθήνα". Μότο έχεις γίνει σε όλο το γραφείο! Μιλάμε κύριε!
Δημοσίευση σχολίου